Over ups en down gesproken:
Het leven leek even voor de wind te gaan, maar schijn kan bedriegen. Ik was goed gestart met het nieuwe schooljaar, maar heb nu alweer mot met de HU. En ik was van plan veel te werken en dus financieel goed te zitten voor dit jaar, maar ik ben ontslagen. Dat kan, maar het nare aan het stopzetten van de samenwerking komt pas als een van die partijen het oneens is met de oorzaak. Ik was die ene partij. Het was niet volgens mijn plan.
Door het teveel aan tijd dacht ik lekker te gaan schrijven aan mijn boek, maar toen ik mijn laptop opende, was het weg. Na zoeken, zoeken en zoeken vond ik een bestand dat erop leek, alleen miste het 10.000 woorden. Dat is ongeveer de helft van wat ik al geschreven had. Zelfs het schrijven, een plan Z in het menselijke carrière-ideaal, gaat niet volgens plan.
Ook niet volgens plan was een spectaculaire mudrace, die ik vorige weekend rende. An sich een heel leuke ervaring van afzien en inspanning, maar het venijn zit hem in de staart. Om schoon over de finish te komen, was het noodzaak eerst van een dertig meter hoge glijbaan in een soort vennetje te vallen. Bij het einde van de glijbaan, duurde het nog zo’n twee meter voordat je het ijskoude water kon voelen. Door de val liep ik gehoorschade op, wat een tergende piep in mijn oor veroorzaakt. Tinnitus. 24 uur per dag. Nu al bijna twee weken achtereen.
Op de dag dat die piep het ergst was, de samenwerking met mijn werkgever gestopt werd en ik met een tergende pijn in mijn onderbeen opstond (men noemt het met het verkeerde been uit bed stappen), ook veroorzaakt door de mudrace, besloot ik maar mijn leed te delen met jullie. Tsja, door de samenloop van omstandigheden ben ik nogal neerslachtig geworden, om het eufemistisch te zeggen.
Als klap op de vuurpijl, werd ik uitgenodigd te komen praten over mijn columns bij Trajectum. Het was geen vraag of ik er akkoord mee was dat dit de laatste zou zijn. Ook dit was niet volgens plan. Het nare aan het stopzetten van de samenwerking komt pas als een van die partijen het ermee oneens is.
Laten we hopen dat het siervuurwerk wordt. In de laatste zin die ik schrijf, quote ik opnieuw een van mijn meest absolute voorbeelden, Friedrich Nietzsche: ‘Het is niet het leed dat pijn doet. Het is de zinloosheid van het leed.’ Dank.
