Femke Boonstra studeert Journalistiek aan de HU, heeft nu een tussenjaar waarin ze in de media werkt, en schrijft columns voor Trajectum.
Afgelopen weekend hielp ik mee bij opnames van een tv-programma. Een echt ouwe lullenprogramma. Mijn hele leven ben ik werkzaam geweest in de horeca. Hier was ik niet als horecamedewerker, maar als journalist. Onthoud dat voor het verhaal.
Eén van mijn de taken was het begeleiden van de gasten, vóór de uitzending. De mensen die voor dit programma kwamen, paste perfect in het hokje ‘ouwe lul’.
Er waren veel journalisten aanwezig. Ik dacht nog: misschien kan ik een beetje netwerken. Niks was minder waar. Ik bevond mezelf tot drie keer toe in een uiterst ongemakkelijke situatie. Die ik voor jullie zal schetsen.
Ik zit in de studio, achter mijn laptop naast twee oudere mannelijke collega’s. Komt één van deze figuren op mij af, buigt voorover en zegt ‘Eén zwarte koffie graag.’… Ik ben even van de leg. ‘Wat zegt u?’ ‘Zwart graag!’ Ik sta perplex.
Ik ben hier ook nog nooit geweest en weet niet eens waar het koffieapparaat staat. Daarnaast heb ik duidelijk geen schort om of werkkleding aan, dus snap ik de verwarring ook niet. Tegelijkertijd schiet een ander beeld door mijn hoofd. Stel, ik zou bij deze man op kantoor komen, naar zijn bureau lopen en roepen: ‘Zwart graag!’ Hoe denk je dat hij dan op mij zou reageren?
Nu komt nog het allergekste. Hij was dus niet de enige. Dit gebeurde tot drie keer aan toe, steeds met een andere man.
Het blijft me verbazen hoe de wereld in elkaar blijkt te zitten. Alleen maar omdat ik een jonge vrouw ben moet ik dus wel een secretaresse zijn? En vooral geen volwaardig journalist? Het schaamteloze ook vooral, in zo’n openbare setting. Triest vind ik het.
