Max Payne

Avondvullende speelfilms maken over computerspelletjes, dat
gaat slechts zelden goed. We noemen een Mortal
Kombat, Street Fighter en, pak ‘m
beet, Super Mario Bros. De makers van
Max Payne hoopten vermoedelijk op een
uitzondering op de regel. Het verhaal over een door het verleden getekende
politieagent, die zijn vrouw en kind wreken wil, kan op zich nog boeien. De
neergezette sfeer ook: Max Payne
ademt de naargeestigheid van Seven en
Sin City, met zijn mistroostige
stadsgezichten. Helaas word je van hoofdrolspeler Mark Wahlberg al even
mistroostig. Hij kijkt weliswaar moeilijk, maar dat komt eerder door het
flinterdunne script dan de ontberingen die hij doorstaat. Af en toe leeft de
rolprent op – er zit bijvoorbeeld een spectaculair vuurgevecht in dat je al uit
de voorstukjes kent – maar vaker stelt –ie teleur: de ultrakorte afrekening met
de grootste schurk voorop. Speel je een computerspel, dan leef je toe naar het
eindgevecht. Als dan uitgerekend die climax vies tegenvalt, speel je zo’n spel
nooit meer. Met films is het net zo. En met films over computerspelletjes al
helemaal. Game Over. *