De hogeschool telt sinds kort drie HUgenoten. Eén student en twee medewerkers ontvingen tijdens de jaaropening op 27 augustus de Hugenoten-prijs omdat zij een bijzondere en waardevolle prestatie voor de hogeschool hebben geleverd. Het is de eerste keer dat de zilveren onderscheiding – in de vorm van een kristalrooster van zout – werd uitgereikt.
Honderd procent inzet
John van den Boogaard (62)
facilitair beleidsadviseur bij de faculteit Communicatie en Journalistiek
Is de prijs terecht?
‘Ik heb ‘m gekregen als persoon, maar ik vertegenwoordig tevens de ondersteunende diensten. Je kan niet zonder medewerking van de afdelingen inkoop, gebouwenbeheer en de facilitaire dienst. Die worden vaak ondergewaardeerd. Let wel, als zij niet goed functioneren, gaat dat altijd ten koste van het primaire proces. Een voorbeeld? Apparaten doen het dan niet terwijl er honderd studenten in de zaal zitten. En heel simpel: het gebouw wordt niet geopend.’
In het juryrapport staat dat je een goed evenwicht hanteert tussen verantwoordelijkheid nemen en overleg voeren. Leg eens uit.
‘Als er nu een klacht binnenkomt, wil ik dat het gisteren opgelost is. Soms moet je er meteen op springen, maar soms moet je meer naar de lange termijn kijken. Als een docent niet weet hoe een apparaat werkt, kan je hem dat laten uitleggen. Maar als alle docenten er moeite mee hebben kan ik beter een cursus hierover organiseren. Dan hoeven we het niet vijftig keer over te doen. Dat scheelt werkdruk. Ik kan de procesgang verbeteren, apparatuur in goed overleg aanschaffen. Zo zijn er veel onderwerpen op korte en lange termijn op te lossen. Dus niet weglopen, verwijzen naar derden, maar stel je proactief op. Dat noem ik verantwoordelijkheid nemen.’
Waar komt die drive vandaan?
‘Dat zit in me. Als je ergens aan begint moet je je voor honderd procent inzetten. Als je dat niet wilt, dan moet je bijvoorbeeld in de bouw gaan werken: daar gaat om vier uur de fluit, pakt men het broodtrommeltje en vertrekt naar huis. In het onderwijs, en zorggerichte instellingen gaat het ook na vijf uur door.’
Wat is het lastigste dat je ooit hebt meegemaakt?
‘De omvorming van de hogeschool tot een regieorganisatie waarbij zoveel mogelijk werkzaamheden worden uitbesteed en alles zakelijk aangepakt wordt. De reden is om een kostenreductie te realiseren. Ik begrijp dat, maar moet dit dan ten koste van alles gaan? Je komt dan aan de menselijke maat, de persoonlijke warmte raak je kwijt. Als er een lamp in de gang stuk is kan ik niet bij de receptie terecht, maar moet ik zelf een melding maken bij het facilitair meldpunt. Dan krijg je een mail met een servicecall terug. Dat vind ik fout: mensen willen meteen geholpen worden. En daarbij komt dat door het uitbesteden kennis en kwaliteit wegvloeit naar buiten. Ik zou adviseren: bewandel een middenweg. Hou deels kennis in huis en laat pieken in de werkzaamheden door een externe partner opvangen.’
Ben je in je privéleven ook zo betrokken en actief?
‘Ja, met alles. Ik ben overmatig begaan met dingen: waar nodig geef ik support bij reizen met gehandicapten, sportactiviteiten en dergelijke. Met vakanties zoeken ben ik zo enthousiast dat ik er vier tegelijkertijd wil boeken. Mijn vrouw zorgt ervoor dat ik redelijk in de pas blijf lopen. Nu ik met vervroegd pensioen ga wordt ik actief voor FC Utrecht. Ik ga er diverse facilitaire projecten opzetten. Ik blijf dan met mijn vak bezig, heb leuke sociale contacten en nog veel tijd over voor andere dingen van het mooie leven.’
Wie verdient wat jou betreft volgend jaar de prijs?
‘Joost Innemee, hoofd van de afdeling Inkoop van het SSC-Facilities van de HU. Ook iemand die zich met hart en ziel inzet, eerlijk, direct en duidelijk is. Hij gaat tot het gaatje om bij de onderhandelingen de juiste prijs en goede kwaliteit te krijgen. Dat soort mensen, daar hou ik van.’
Ambitieus
Mustapha Esadik (24)
vierdejaars journalistiek en vijfdejaars geschiedenis
Is de prijs terecht?
‘Het is een deskundige jury die hierover heeft geoordeeld. Daar vertrouw ik op. Of mijn Marokkaanse herkomst er mee te maken heeft? Dat zou me niet verbazen. Maar als ik niet hard werk en waardeloos presteer, zou ik ‘m niet gekregen hebben.’
In het juryrapport staat dat jij laat zien dat sociale mobiliteit wel degelijk mogelijk is door talent en hard werken. Mee eens?
‘Daar kan ik me in vinden. Overdag ben ik op school met de studies bezig en drie tot vier avonden per week werk ik als hoofdredacteur voor Flexx Magazine, een blad in de wijk Kanaleneiland. Bij mij is het nooit vanzelf gegaan. Ik ben begonnen met de mavo, heb daarna commerciële economie op het mbo gevolgd en toen CE aan de HU gaan doen. Dat bleek niks voor mij, waarna ik overstapte op geschiedenis en een jaar later journalistiek erbij ben gaan doen. Mijn droom is voetbalcommentator worden voor Eurosport bij de African Cup of Nations, zeg maar het EK voetbal van Afrika.’
Waar komt die drive vandaan?
‘Ik doe het in eerste instantie voor mezelf. Ik ben een ambitieuze jongen en wil iets bereiken in het leven. Ten tweede hebben mijn ouders niet de kans gehad om te studeren. Mijn vader kwam in de jaren zestig als gastarbeider naar Nederland. Ik zou het schandalig van mezelf vinden als ik de kansen die ik krijg niet zou benutten. Ik vind dat mijn morele plicht. En ten derde wil ik een rolmodel zijn voor de jongeren in wijken als Kanaleneiland. Slechts een klein deel van hen gaat naar de havo en vwo om door te studeren. Ik wil ze laten zien dat het kan om aan een hogeschool of universiteit te gaan studeren.’
Wat is het lastigste dat je ooit hebt meegemaakt?
‘In het begin van de studies journalistiek en geschiedenis was het moeilijk de roosters te combineren. Omdat de lessen overlapten kon ik niet alle lessen volgen. Ik moest moeilijke keuzes maken, waarbij ik overigens goed begeleid werd door mijn studieloopbaanbegeleiders van beide faculteiten. Ik koos voor de vakken van journalistiek omdat ik het me kon permitteren blokken voor geschiedenis te missen. Want daar had ik al een positief bindend studieadvies binnen.’
Wie verdient wat jou betreft volgend jaar de prijs?
‘Dany Ghosen. Hij is vierdejaars student journalistiek. Het is een zeer positief ingestelde jongeman. Hij wil ontzettend graag journalist worden en daar heb ik veel respect voor.’
Nieuwsgierig
Erlijn Eweg (47)
projectleider bij de faculteit Natuur en Techniek
Is de prijs terecht?
‘Je wordt voorgedragen en hebt daar zelf geen inspraak in. Ik zou mijzelf niet nomineren want ik ben niet de enige die veel voor de HU doet. Ik voel me vereerd, maar gun het meer mensen.’
In het juryrapport staat dat jouw projecten uitstralen op de gehele hogeschool. Hoezo?
‘Met het project Utrecht Design, waarbij we design meer onder de aandacht wilden brengen, werkten we samen met de faculteit Communicatie en Journalistiek en de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Ik probeer dat soort verbanden te leggen. Daar is het tijdschrift Echt uit voortgekomen dat drie keer is verschenen. Daarmee proberen we de HU zoveel mogelijk op een positieve manier onder de aandacht te brengen. We hopen dat zo meer studenten voor de hogeschool kiezen, met name de technische opleidingen.’
Wat is het lastigste dat je ooit hebt meegemaakt?
‘Bij projecten met deelnemers uit het onderwijs, onderzoek en bedrijfsleven spelen politieke krachten een rol. Als je het project tot een goed einde wil brengen, moet je goed doordenken wat er aan verborgen agenda’s zijn. Iedereen heeft eigen belangen. Bij een internationaal project over onderhoudsmanagement schoven de Zweden hun eigen certificeringssysteem naar voren met als doel om het overal in Europa in te voeren. Terwijl het project moest inventariseren wat de behoeftes van de landen zijn. Ik heb ze toen een specifieke taak gegeven zodat ze wel samen moesten werken met de andere partners en er discussies ontstonden.’
Ben je privé ook zo actief en betrokken?
‘Ja. Als hobby kweek ik zangkanaries. Onlangs ben ik keurmeester geworden. Ik ben in Nederland bevoegd om vogels te keuren die meedoen met zangwedstrijden. Ook ben ik bestuurslid van de Nederlandse afdeling van Arte Accíon, een organisatie die in Honduras jongeren uit achterstandswijken wil stimuleren door middel van kunst en cultuur.’
Waar komt die drive vandaan?
‘Ik ben ontzettend nieuwsgierig. Altijd al gehad. Daarom ben ik waarschijnlijk antropologie gaan studeren. De meeste zangvogelkwekers hebben een volière en daar blijft het bij. Ik duik er helemaal in en wil alles weten over de achtergronden en genetica van de vogels. Uiteindelijk schrijf ik er artikelen over en geef lezingen.’
Wie verdient wat jou betreft volgend jaar de prijs?
‘Henk Croon. Hij is jarenlang directeur van CUBE, een kweekvijver voor startende ondernemers van de HU, dat nu is opgegaan in Utrecht Inc. Hij brengt de HU op een positieve manier naar buiten. Er is binnen de organisatie altijd veel te klagen en het is belangrijk dat ook positieve zaken benadrukt worden. Hij doet dat.’
