De HU probeert studenten en medewerkers zich thuis te laten voelen met het Voel Je Thuis Festival 2023. Het is een tweedaags programma met festivalmarkt, lezingen, muziek en proeverij. En: levenslessen van Willie Wartaal!
Onze redacteur Büsra Kondakçi ging langs en stelde de vraag: voel ik me nu thuis op de HU na dit festival?
De ruimte is versierd met rood-blauwe stofjes. Zachtjes op de achtergrond hoor je TikTok-hit Vampire van Olivia Rodrigo. De vega wraps en mocktails zijn rond 12 uur al op. Bij de standjes staan een heleboel goodies: Tony Chocolonely repen, spiegels, keycords en armbandjes. Drie internationale studenten poseren bij de fotobooth. ‘The vibe here is very chill’, zegt de een.
Op verschillende plekken in het gebouw van Padualaan 101 staan studenten in blauwe HU-truien. Ze wijzen bezoekers (spoiler alert: dat zijn er niet veel) de weg in het HU-doolhof. Een van de jongens bij de ingang vertelt: ‘Ik zag in een mail voorbijkomen dat ik twintig euro per uur kan verdienen. Dat is lekker geld in twee dagen’, zegt hij grinnikend.
Jeugdheld WiWa
Rond half drie loopt de grote collegezaal op PL101 vol. Studenten steken een voor een hun hand op om vragen te stellen aan WiWa. Willie Wartaal van De Jeugd van Tegenwoordig, bekend met nummers zoals Watskeburt?! en Sterrenstof. ‘Ik ben de beste rapper van Nederland!’, zegt hij meermaals tijdens het gesprek. Mensen in het publiek en ik proesten het uit van het lachen.
‘Zo trigger je het publiek en is het minder saai’, vertelt hij me achteraf. Willie heeft het (voor de zoveelste keer) over zijn moeder die een harddrugsprobleem had, hoe hij ondanks alle oude witte mannen die niet in hem geloofde, wel is gekomen waar hij nu staat, predikt over zelfliefde en spreekt over racisme. ‘Racisme is interessant, want het zit in iedereen. Ik probeer mijn kinderen ready te maken voor de echte wereld, maar kan niet iedereen redden. Ik ben geen vrijheidsstrijder, het probleem is te groot en te complex.’
Als ik win krijg ik een kaartje voor je show, ja?
Na het interview neemt WiWa alle tijd om met studenten in gesprek te gaan. ‘Waar is je trainingspak van?’, vraagt een student, ‘Ziet eruit als een chill stofje’. Een andere student speelt steen-papier-schaar met hem. ‘Als ik win krijg ik een kaartje voor je show, ja?’ ‘Dacht het niet man’, zegt Olivier (echte naam van WiWa). ‘Goed geprobeerd.’
Willie heeft ook tijd voor mij. Ik ben benieuwd naar zijn minderwaardigheidscomplex waar hij het kort over heeft gehad daarbinnen.
‘Je noemt jezelf een paar keer de beste rapper van Nederland en hebt het ook over je minderwaardigheidscomplex. Doe je dat om te compenseren?’, vraag ik hem.
‘Ja, misschien wel man. Ik vind gewoon niets echt sick wat ik heb gemaakt. Misschien komt dat omdat je meer van jezelf moet houden.’
Mijn jeugdheld ontpopt zich voor mijn ogen in een selflove goeroe.
‘Moet ook nog een foto van je maken!’, zeg ik. Schiet wat plaatjes en laat het hem zien. ‘Knappe man, hè?’, zegt hij. ‘Nee, goede cameravrouw’, reageer ik bijdehand. Waardoor ik zijn aanstekelijke lach goed op de foto krijg.
Lezingen, lezingen, lezingen
De volgende dag staat de agenda vol. Ik heb me voor een heleboel dingen ingeschreven zodat ik echt de sfeer van dit festival kan proeven. Om elf uur zit ik met zes anderen ergens achterin Heidelberglaan 7. ‘Slimmer lezen’ heet de workshop. We beginnen met een Wooclap quiz (de muziekloze versie van Kahoot, waar de HU een abonnement op heeft). Ik vind de tips een beetje vaag. Maar bij het kopje ‘dingen die je niet moet doen’ denk ik: da’s wel handig. Lange samenvattingen maken en alle belangrijke dingen onderstrepen moet je niet doen, vertelt de instructeur. Daarop betrap ik mezelf vaak.
Eat the frog!
De hoorcollegezaal voor de lezing Brain Explained zit aardig vol. Een paar studenten hebben rode stickers op hun shirtjes geplakt omdat ze niet gefotografeerd willen worden en tot in de oneindigheid als pr-foto in het archief willen worden gebruikt door de HU. Neurobioloog Sjirk Zijlstra legt studenten uit hoe uitstelgedrag werkt (very usefull). Hij versimpelt het technische verhaal tot twee woorden: pijn en plezier. ‘Bij een grote deadline ervaart je lichaam stress. Dus pijn. Als je dit in je hoofd en op papier in kleine behapbare stukken deelt en deze doelen haalt, zorgt dat voor plezier. Het gevoel dat het je wel lukt.’
Sjirk eindigt met de zin (en tip naar het boek) eat the frog en vraagt studenten welke tips ze meenemen naar huis. Eerstejaarsstudent Creative Business Sekou steekt zijn hand op. ‘Ik ga mijn to-do-lijst afstrepen, want dat geeft voldoening. En ik ga mezelf belonen als iets is gelukt.’
Handige skills die ik als eerstejaars student graag had willen weten. Maar hoe helpt zo’n lezing bij een Voel je Thuis Festival?
Van de veertig aanmeldingen bij de workshop Ontdek je Talent zitten er rond de veertien mensen in de zaal, waarvan wederom veel werknemers. Ik voel teleurstelling en het gebrek aan motivatie in de zaal. ‘Jammer, want er is veel aandacht en werk ingestoken’, vertelt een student me achteraf. ‘We hebben iedereen gemaild, overal flyers opgehangen en waren zichtbaar op die grote schermen. Hoe moeten we studenten dan bereiken?’ klaagt hij hopeloos.
Gratis eten en silent disco
Rond lunchtijd komen dertig studenten bijeen om samen te kokkerellen. Kisir (bulgur salade), hummus en bulgur köftesi staat er op het menu, een Syrisch en Turks gerecht. Köfte wordt vertaald als gehaktbal maar het is vega. Samengeknepen bulgur met smaak, is denk ik de beste uitleg. Beide makkelijke recepten waar je eigenlijk niet echt voor hoeft te koken. Wel veel snijwerk en de bulgur moet in kokend water garen. Een klein slagveld is wat er achterblijft.
Ik en zo’n dertig anderen hebben ons ingeschreven voor het tweede deel (oftewel het luie deel), namelijk proeven. Voor de deur van HL7 staat een partytent en hangt een vlaggenslinger. Ik neem ruim, bulgur köftesi is toevallig mijn favoriet. Fysiotherapie-student Vadim heeft haast, maar wil nog even zijn buik vullen en vertelt mij met volle mond: ‘Studentenverenigingen zijn zo lastig. Dit is een laagdrempelige manier om andere HU’ers te ontmoeten.’
Silent disco als afsluiting. Een zilver vlaggetje hangt boven de dj-booth. Brownies, bloemkoolhapjes en gevulde champignons vullen de magen. Ik heb nog een laatste loempia kunnen pakken, die waren snel op. De dansvloer telt elf mensen, waarvan zes medewerkers. De feestbeesten kunnen kiezen tussen twee kanalen, er draait Abba-achtige muziek. Een van de medewerkers zingt Uptown girl vals mee. Ik denk dat ze ook hier een hogere opkomst hadden verwacht. Aangezien er drie halfvolle kratten koptelefoons naast de mocktailbar staan.
Er zijn meer medewerkers dan studenten
Het was rustig op het Voel je Thuis Festival, op een paar events na. Netwerk-lid bij HU Home, Ira Pel, vindt het eigenlijk wel fijn dat het niet zo druk is. ‘In een kleiner groepje voel je je sneller thuis en heb je echt een goed gesprek’.
Life Science student Bryce baalt wel. ‘Er zijn meer medewerkers dan studenten. We moeten een manier vinden om het aantrekkelijker te maken voor ze.’
Ik heb vooral genoten van de bulgur, die ene loempia en WiWa. En ik ben benieuwd of dit festival er echt voor heeft gezorgd dat meer mensen zich thuis zullen voelen op de HU. Want voor mij heeft het niet echt iets veranderd.
