Ik ben natuurlijk geen echte columnist. Ik blog slecht(s). Maar toch, ook daarvoor heb je zoiets als inspiratie nodig; een aanleiding. In mijn geval is dat vaak een emotie, zoals ergernis of blijheid of verdriet. Heb ik allemaal even niet. Geen aanleiding dus. Eigenlijk nergens voor.
Zou ’t een herfstdepressie zijn? Of de overgang? Penispauze? Introjectie, retrospectie, of intrajectie van de beleving van mijn omgeving in mezelf?
“Geen aanleiding” is niet zo best. Geen aanleiding zegt ook altijd iets over je omgeving. Bij mij tenminste.
Hoewel ik er zelf niet in geloof, ben ik toch volgens diverse anderen hoog-sensitief. Als dat klopt, is “geen aanleiding” des te erger. Op zich zou dat al aanleiding genoeg moeten zijn. Maar dat is het niet, dus.
Ik zoek naar aanleiding op de HU posters, die zeggen immers “aanleiding genoeg”. Helaas, ook daar geen aanleiding. Intranet dan, kranten, internet, teevee, laptop, boekenkast, studie, werk, iPad, huis, tuin, hond, kids….overal geen aanleiding.
Ik kruip vandaag maar eens lekker in bed met een goed boek: aanleiding genoeg!
