‘Put your hand down! I don’t wanna see your hand and I don’t wanna hear your questions! You in the back, you came in an hour late and now you’re texting?! Get out or throw the phone away. I don’t know what your name is, but I don’t wanna hear you talking! You listen and I talk, there’s no discussion here!’
Voor me zit Raminj Bahrani. Gevierd filmmaker en docent op Hunter College, NYC. Naast me zitten de nog niet gevierde filmmakers die les van hem hebben. Iedere student moet zijn of haar idee pitchen in vier zinnen. Daar gaat het meestal al fout want vier is niet vijf of, God verhoede, zelfs zes en Bahrani zit vaker met zijn hoofd in zijn handen dan dat hij zijn studenten aankijkt.
Ik moet er soms om lachen, maar de Hunter-studenten staan te zweten als otters. Bahrani is dan wel een botte lul, maar hij weet het zelf en dan vind ik het al minder erg. Van de drieëndertig pitches is er maar eentje die direct zijn goedkeuring kan wegdragen.
Gek genoeg voelde ik me tijdens de twee workshops van Bahrani ontzettend creatief getriggerd. In slechts drie stappen legt hij uit hoe je een idee perfect kunt uitwerken. In slechts een zin brandt hij dat idee dan weer totaal af. Maar op een dusdanige manier dat je er anders over gaat nadenken en geen afgrond ziet maar een honderd andere plannen en wendingen die je verhaal beter gaan maken.
Op onze school gaat dat heel anders. Ik kan er niet precies mijn vinger op leggen, maar ik weet wel dat ik van vijftig docenten les heb gehad en dat ik slechts twee keer creatief getriggerd heb gevoeld. Twee lesmomenten dus. Niet twee docenten. Vooruit, drie dan.
Ik hoef geen les te hebben van mensen die studenten te vriend willen houden. Een docent als Bahrani pusht zijn studenten tot het uiterste en zelf tot wanhoop bij het bedenken en uitwerken van ideeën. Iets wat ik hier nog nooit heb meegemaakt. In the meanwhile I’m texting Ivo when we’re going back to Hunter.
André Weststate was van 14 t/m 28 februari met zijn medestudenten Campus Doc naar New York om in een andere keuken te kijken.
