De docent van het jaar 2020 is Arno Wilkens, van de opleiding Communicatie & Media Design. De vijf finalisten voor de Docent van het Jaar mochten op donderdagochtend laten zien wat hun visie was op onderwijs. Het plezier spatte eraf bij alle vijf de kandidaten, gecombineerd met diepe overtuigingen over onderwijs. Aan het eind van de middag kwam het oordeel van de jury: Wilkens wint.
Het was alweer de elfde editie van deze verkiezing en de host van de finaleronde, Judith Smit, herinnerde het zich nog goed. Tegenwoordig is ze instituutsdirecteur Paramedische Studies, maar toen werkte ze als opleidingsmanager bij Logopedie.’Een aantal docenten van Logopedie waren kandidaat en ze wonnen ook nog. Daardoor weet ik een ding zeker: finalist zijn is fantastisch.’
Het pizza-dilemma
Dat kon Ahmet Talan, eerste finalist en docent social work, beamen. Hij schotelde de zaal een pizza-dilemma voor (‘Mag ik meer dan mijn vriendin?’ en schakelde moeiteloos naar ongelijkheid in het onderwijs. ‘Hoe kunnen we voorkomen dat de ongelijkheid blijft voortbestaan?’ Om meteen zelf een aanzet tot een antwoord te geven: leer studenten om kritische vragen te stellen, stop ze niet in dezelfde mal, let niet zozeer op het eindproduct maar wel op de ontwikkeling die studenten – ieder met hun eigen achtergrond – doormaken. En om terug te komen op de pizza: hij mag een groter stuk, omdat ie anders is dan zijn vriendin: hij heeft meer calorieën nodig.
Daarna volgde Arno Wilkens (‘Mijn vriendin is hoogzwanger van een tweeling, dus misschien haal ik de prijsuitreiking niet’). De docent Communication and Media Design en Creatieve Industrie stipte twee dingen aan die anders konden op de HU: het klaslokaal en tentamens. ‘Want als ze aan het werk gaan, zitten ze ook niet in zo’n lokaal en doen ze geen tentamens meer. Om daarna het concept van ‘De Hele Taakbenadering’ uit de doeken te doen. Veel werken in teams, in de praktijk, inderdaad zonder klaslokalen en klassieke tentamens. ‘Het geeft studenten energie’, merkte Wilkens, ‘heel veel energie.‘
Betrouwbare wave
Carolien Muijs, volgens host Smit ‘onze eigen Erik Scherder’ (want hersenwetenschapper) en docent Farmakunde, zette de zaal in beweging met een wave. Daarmee had ze direct allerlei haakjes voor het aanleren van onderzoeksvaardigheden: weten we of een wave mensen gelukkiger maakt? Werkt dat als ze 1 tot 5 vingers mogen opsteken? Hoe betrouwbaar is dat? Wat zegt het gemiddelde en hadden we niet eigenlijk een nulmeting nodig?
Waarna honoursdocente Danielle Poels vroeg hoeveel docenten en hoeveel studenten er in de zaal zaten. Zou de verhouding 40/60 zijn? Daarna legde ze de kracht van verbindend leren neer. Het studentsucces, waarover de minister nog repte, wilde ze uitbreiden naar mens-succes. En: in iedere leerling zit een meester, in iedere meester een leerling. Waarna de docent/student-verhouding omsloeg naar 100/100.
Tot slot legde ook de vijfde kandidaat, Mayke Kummer, docent Fysiotherapie, de nadruk op die verbinding. Ze droomde van een toekomst met ‘echt interprofessionele klinieken’ en ‘communities van mensen met verschillende beroepen.’ Waarbij het wat haar betrof meer draaide om de homo ludens dan het rationele van ‘ik denk dus ik besta’.
