Marilène Vis (20) studeert Journalistiek aan de HU.
Jarenlang heb ik me ertegen verzet. Als mijn huisgenoot alleen al voorstelde om het in huis te halen, wilde ik tegen haar schreeuwen. Van niets of niemand nam ik het aan, zelfs niet van mijn moeder.
Maar vandaag kan ik met trots opschrijven dat ik een veranderd mens ben, en iedereen mag het weten. Dames en heren en alles wat daarbuiten of tussenin valt: Marilène Vis is een havermelkmeisje geworden. Zegt het voort!
Toen ik in 4 havo in mijn Emma Chamberlain-fase zat, begon ik met koffie drinken. Het liefst niet met koemelk, want dat vond ik niet gaaf; te Hollands ofzo. En dus probeerde ik alle soorten plantaardige melk uit die er in mijn lokale dorpssupermarkt te vinden waren. Van soja tot kokos, van haver tot amandel, er was niets dat ik niet in huis haalde. Tot grote ergernis van mijn ouders, want na één slok uit het pak kwam ik elke keer weer tot de conclusie dat deze melksoorten een ding met elkaar gemeen hadden: ze smaakten naar karton.
Daarna zwoer ik plechtig om er nooit meer aan te beginnen. Wat de trends ook waren en hoeveel extra geld het me misschien ooit zou kosten, ik zou voor eens en altijd een koemelkmeisje blijven.
Totdat ik een aantal weken geleden in het Volkshotel ging zitten om te studeren. Samen met een vriendin bestelde ik een cappuccino. Zij met havermelk en ik – uiteraard – met koemelk. ‘Haver!’ riep de barista toen haar cappuccino klaar was. De paniek sloeg me om het hart, want ik wist onmiddellijk wat er komen zou. Ik wilde tegen de barista schreeuwen dat hij het niet om hoefde te roepen omdat ik al klaar stond, maar ik was te laat. ‘Koe!’ galmde het door het café. Om me heen keken Amsterdammers met Birkenstocks en Carhartt petten geschokt op. Ik wilde door de grond zakken van schaamte.
En dus ben ik nu om. De groepsdruk van de havermelkelite werd me te veel. Wie weet stem ik bij de volgende verkiezingen wel op GroenLinks, koop ik een bakfiets en noem ik mijn kinderen Moos en Storm. De Randstad heeft me opgeslokt.
