In de 17e eeuw deed men er 14 uur over met de trekschuit van Rotterdam naar Amsterdam te komen. Woensdagnamiddag vertrok ik met een koffer vol brochures en weggeefdingetjes van Schiphol en negen uur later arriveer ik de volgende ochtend in Beijing.
Vervoer, communicatie, alles gaat sneller. In een week tijd bezoek ik vier steden: Beijing, ZhengZhou, Xian en Shaghai om meer Chinese studenten te trekken voor ons foundation year en onze drie- en vierjarige Engelstalige opleidingen.
Alex van CHEER staat me op te wachten als ik op Beijing Airport aankom. Hij heeft een strak rood shirt aan en zo’n Suarez babykrul. CHEER is onze opperagent, die gespecialiseerd is in Nederland om subagenten in heel China van informatie te voorzien van hogescholen in ons land. We moeten dus proberen een bevoorrechte positie te krijgen. Ik ben van plan mijn uiterste best te doen, zodat we de komende jaren een wat groter aandeel krijgen van al die jonge Chinezen die graag hun bachelor opleiding in het buitenland willen doen.
En inderdaad is het bloedje heet in Beijing. Niets gelogen van de verhalen dat je de lucht niet kan zien. Het is grijs en je kan soms nauwelijks de top van de vele wolkenkrabbers zien. Maar toch een belevenis.
