Yara (21) studeert Journalistiek aan de HU. Ze schrijft columns voor Trajectum.
Belangst. Op mijn opleiding vliegt het begrip je om de oren. Als een soort boeman wordt het zachtjes uitgesproken. Wanneer een docent erover begint, trekken gezichten van studenten wit weg. Het probleem that shall not be named.
Ik heb het nooit begrepen. Hoe je zó bevreesd kunt zijn om te telefoneren, dat je het ook daadwerkelijk slecht doet. In de journalistiek is het bellen van je bronnen noodzakelijk. Dus prees ik mezelf gelukkig dat ik er geen last van had en belde ik zorgeloos verder.
Totdat ik hoorde over de blunder van mijn klasgenoot en alles veranderde.
Ze was net begonnen op haar stage en moest een bron bellen. De vrouw was de hoofdgedupeerde van aankomende uitzending, en morgen zou de draaidag zijn. ‘Hi met de stagiaire van AVRO Tros, ik bel u om de draaidag van morgen te bevestigen.’
‘Ah’, hoort ze aan de andere kant. De stem klinkt verdrietig en mijn vriendin denkt meteen: shit, dit is een gevoelig telefoontje en ik moet goed reageren. Daar is ze niet op voorbereid, de belangst slaat toe.
‘Hoi, ja sorry’, klinkt de stem. ‘Helaas moet ik de draaidag afzeggen. Het gaat ineens slecht met mijn moeder.’
Iemand zonder belangst had op dit moment iets geruststellends gezegd. Zoiets als ‘Wat vervelend.’ of ‘Sterkte.’ Maar mijn vriendin heeft wèl belangst. Ze schiet in paniek, denkt kort na en roept dan vlug: ‘Oh ja nee dat snap ik. Gecondoleerd alvast!’
Gecondoleerd alvast?
Hiervan trekt ook mijn gezicht wit weg. Dit is mijn boeman, mijn mythisch wezen, mijn schrikbeeld. Belangst snap ik nu. Het is niet bang zijn voor het intoetsen van dat nummer en te bellen. Het is bang zijn voor wat je zelf gaat zeggen.
