Marijke Kolk is docent bij de opleiding Journalistiek. Ze schrijft iedere veertien dagen columns voor Trajectum. Deze keer: over Tim den Besten als docent en haar eigen awkward moment: ‘Nou, je he- he- hebt het gehoord’
‘Ik begin morgen met een heel spannend project’, zei Tim den Besten vorig jaar zomer tijdens het introkamp van de School voor Journalistiek. Hij was te gast geweest in de talkshow en we zaten, onder het genot van een biertje, nog even na te praten. Tim kon nog niet veel zeggen over het project, maar ik zou het vast interessant vinden. Inmiddels weet ik dat hij het had over de zesdelige documentaireserie 100 dagen voor de klas, waarin hij samen met Nicolaas Veul les geeft op een middelbare school in Lelystad en zij zo ervaren hoe het is om leraar te zijn. Wat een topserie (inmiddels helaas afgelopen, maar kijk ‘m vooral terug!)
Door 100 dagen voor de klas realiseer ik me hoe ontzettend intens lesgeven op een middelbare school moet zijn. ‘Topsport’, zegt Tim in de serie. Tijdens zijn eindpresentatie aan zijn mede-docenten laat hij een foto van een broodje hamburger zien, omdat ook een leraar allerlei laagjes moet hebben om een goede docent te zijn. Laagjes in de vorm van rollen: gastheer, presentator, pedagoog, didacticus, coach. Tim moest vooral heel vaak ordehouder zijn. ‘Hé, drankje mag niet in de les’, ‘Koptelefoon even af!’, ‘Jongens, even stil nu’, ‘Tas van tafel jij’, ‘Oortjes uit’.
En al heb je als docent in het hogere onderwijs gelukkig veel minder te maken met studenten die niet luisteren, Tim heeft me wel aan het denken gezet. Welke rol past mij het best? Wat laat ik van mezelf zien? Verhef ik niet teveel mijn stem als ik aandacht van de studenten wil? Als je van nature iemand bent die zich identificeert met de leerling en niet graag ‘boven een leerling gaat staan’ is dat behoorlijk lastig, dat orde houden. ‘Ik droomde vannacht dat ze me allemaal bekogelden’, zegt Tim in de laatste aflevering. En ook: ‘Misschien ben ik meer een leerling dan een leraar.’ Dat vond ik mooi gezegd en in die zin herkende ik – eerlijk is eerlijk – mezelf ook wel een beetje.
Een paar jaar terug stond ik met een mede-docent voor een eerstejaars klas. Een jongen zat op zijn mobieltje te kijken en mijn collega zei op strenge toon: ‘Nu dat mobieltje weg, of je gaat eruit!’ Waarop de jongen zichzelf verdedigde: ‘Maar ik was even naar een nieuwsupdate aan het kijken.’ Mijn mede-docent was onverbiddelijk: ‘Je hebt me gehoord.’ En toen gebeurde het. De student keek ons allebei strak aan en zei toen: ‘Ik wil eigenlijk wel eens horen hoe Marijke hier over denkt.’
In mij speelde zich een korte, maar intens strijd af tussen Marijke de leraar en Marijke de leerling. Of misschien wel tussen Marijke de pedagoog en Marijke de coach. Awkward was het in ieder geval. ‘Nou, je he- he- hebt het gehoord’, stamelde ik, weinig overtuigend.
Dit jaar is er vanwege Corona alleen een online introkamp. Ik hoop dat Tim weer van de partij is en dat we virtueel een biertje kunnen drinken. Hij heeft vast veel meer awkward momenten beleefd dan ik. En die wil ik allemaal horen!
