Derdejaars journalistiek studente Julie Brummel blogt drie maanden lang vanaf haar stageplek De Amersfoortse Courant. Deze week: een tochtje naar de bieb en een moment van bezinning.
Op een wat regenachtige vrijdagmorgen fiets ik naar de grootste bibliotheek in Amersfoort. Het is nog maar tien uur en de bieb is nog niet open als ik aan kom. Toch staan er al tien mensen voor de deur.
Wat ongemakkelijk ga ik zitten aan een grote tafel. ‘Koffie? Thee?’’ vraagt een lieve vrouw in een blauwe jurk. Ze houdt mij direct een schaal met mega gevulde koeken voor. Er wordt zachtjes gepraat in de lege bieb. De vrouw in de blauwe jurk gaat naast me zitten. ‘We vinden het allemaal heel leuk dat je er bent.’
Ik zit in de bibliotheek voor een verslag van de eerste bijeenkomst van een leesclub voor laaggeletterden. Hoewel iedereen ontzettend aardig is en niemand het een probleem vindt dat ik hier zit mee te kijken, voel ik mij niet op mijn plaats. Het is vreemd om aantekeningen te maken terwijl ik luister naar volwassenen die moeite hebben om ‘weiland’ uit te spreken en kinderboeken lezen onder begeleiding. Ik voel me een indringer.
Het is vreemd om te bedenken dat taal, voor mij zo makkelijk, voor anderen iets heel moeilijks kan zijn. Ik zou niet weten wat ik moet als ik niet zou kunnen lezen en schrijven. Natuurlijk niet te doen voor een journalist!
Een van de lezers van de club is Maria. Ze komt uit het Oostblok, heeft drie universitaire diploma’s behaald in haar thuisland en vertelt met een zwaar accent dat ze al bijna tien jaar in Nederland woont. Maria verruilde haar geboorteland, waar ze niet over wil praten, voor nieuwbouwwijk Vathorst. ‘Allis voer die liefde’, lacht ze. Nu zit ze in de bibliotheek in Amersfoort en leert ze Nederlands lezen.
Geen dag is hetzelfde bij de krant. Zelfs een momentje bezinning en ‘count your blessings’ komt voor.
