Bij de start van collegejaar 2010-2011 startte ik met het schrijven van deze blogs. Ik wilde weten hoe dat ging en ik wilde kijken of ik iets in rond de 200 worden kon zeggen. Uiteindelijk heb ik in één jaar tijd 345 blogs geschreven die bijna allemaal tussen de 200 en 210 woorden waren. (Ik kan het bloggen nog steeds niet laten.) Met dat aantal woorden vul je namelijk één pagina van een pocketboek.
Dat kort en bondig schrijven blijkt moeilijk voor studenten, van wie velen nu de laatste hand leggen aan hun scriptie. Per faculteit blijken de eisen niet altijd dezelfde. De ene faculteit gaat uit van een totaal aantal pagina's, de andere van een X-aantal woorden, exclusief de bijlagen. Omdat de meeste studenten de afgelopen jaren projecten in groepjes hebben gedaan, hebben weinigen geleerd zelfstandig iets te doen.
De begeleidende docent geeft handreikingen. Schrijf een logisch verhaal; zorg voor een rode draad; doe een spellingcheck; herlees met ruime tussenpozen; kijk dan of je wat je hebt geschreven compacter kan zeggen. Maar schrappen van niet ter zake doende stukken tekst waar veel tijd aan is besteed, blijkt lastig. De Amerikaanse schrijver Elmore Leonard zegt het treffend: “I try to leave out the parts that people skip.”
