In snel Russisch wordt mij iets gevraagd. Wat? Geen flauw idee. Niet
dat mijn langzaam Russisch veel beter is, maar de tweede keer herken ik
het woord ‘konsjert’. "Njet," antwoord ik maar netjes terug. Ik wil
alleen maar even de opera van Chisinau van binnen bekijken, maar de
Russisch sprekende vrouw verhindert mij de toegang.
Terwijl ik wegloopt, loopt zij ook weg. Toch nog even snel naar binnen
in het enorme, witte, communistische bouwwerk. Binnen is het leeg en
somber. Aan beide kanten is een garderobe die bekleed is met donker
hout. Twee dames zouden daar je jas kunnen ophangen, maar met 26 graden
heeft natuurlijk niemand een jas aan. Verveeld staren ze dan ook voor
zich uit.
Daar is die vrouw weer. "bla, bla, bla, konsjert". Nee, ik wil alleen
maar even kijken en een paar foto’s maken. Hoewel het woord ‘foto’ haar
wel bekend voor komt, blijf ze maar aandringen op het ‘konsjert’.
"Balkon," zegt ze nu, en wijst naar boven. Nou, ja, oké. Ik ga wel
even naar boven.
Terwijl ik een van de twee sierlijke trappen oploop, alles in dit gebouw
is symmetrisch, komen een paar tieners voorbij gerend. Ze schieten door
een deur waar alweer een andere vrouw staat. Veel doet ze niet, niet
eens controle van een kaartje of zo. Ze ‘is’ er alleen maar.
Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd geworden naar dat ‘konsjert’. Met een
glimlach loop ik langs de vrouw en plots sta ik op het balkon van de
grote zaal. Op het podium staan een vijftigtal jongens, meisjes, dames
en heren in traditionele kleren. Op de achtergrond worden een paar
pilaren opgefleurd door de vlaggen van Oekraïne, Wit-Rusland, Roemenië, Moldavië, Bulgarije en Servië.
Wat blijkt, er is een of andere ‘kuljtuur konsjert’ waar al deze landen
hun traditionele dans en zang vertonen. Hoewel de muziek voor mij
allemaal hetzelfde klinkt, is het wel leuk om naar te kijken. Zo heb je
Bulgaren die op magische wijze door hun knieën gaan en laat een
Wit-Russisch koor de hele zaal uit hun dak gaan.
En het is ook nog eens bij vlagen grappig. Vooral het feit dat nadat
een groep heeft opgetreden, mensen uit het publiek bloemen komen
brengen. Het blijkt namelijk nogal lastig om te bepalen wanneer een
groep klaar is. Zo staat het Wit-Russisch koor plots te zingen met twee
bossen bloemen, omdat iemand dacht dat ze al klaar waren. Rent er een
vrouw achter een paar Russische top ballerina’s aan om rozen te geven
en vertrekt een groep zonder bloemen.
Maar die waren dan ook best wel slecht. Dat hoorde ik zelfs.
