De zon schijnt op m'n gezicht. Languit lig ik op een groot laken midden in het Julianapark. Mijn huid plakt van de zonnebrandcrème. Ik hoor muziek, ruik een barbecue en voel de warmte. Mijn huisgenoten kletsen wat. Er wordt gelachen. Iedereen is blij. Wat een heerlijke dag.
Ik probeer te ontspannen, maar het lukt maar moeilijk. Naast het gelach van mijn huisgenoten, het gegiechel van stelletjes en de muziek van mensen om ons heen, hoor ik namelijk nog iets. Een stem achter in mijn hoofd. Het stemmetje begon eerst fluisterend, zo'n drie dagen geleden. Toen was het nog goed te negeren. Inmiddels is het stemmetje een flinke stem geworden die dwars door alles heen gaat. Het is mijn eigen stem die 'MOET JIJ NIET AFSTUDEREN OF ZO?!' schreeuwt. Als een jankend kind dat aandacht wil.
En de afstudeer-stem heeft gelijk. Ik moet inderdaad ook nog afstuderen. Ik heb het voor mezelf geprobeerd te verantwoorden. 'Ja maar, het weer is zo lekker. Het is binnen zo warm. Ik kan toch volgende week wat extra werk doen? Laat me nou even. Ik heb dit nodig.' Maar de stem in mijn hoofd trapt er niet in: 'JE HEBT NOG MAAR DRIE WEKEN TRUT.'
Oké oké, ik ga al. Een mental breakdown en wat tranen later zit ik op maandag weer braaf achter mijn laptop in een koffietentje. Het is heerlijk weer. Ik zie mensen met ijsjes, giechelende stelletjes en mijn huisgenoten zitten ergens op een terras. De zon roept me. Maar de afstudeer-stem in mijn hoofd roept harder.
