Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen.
Het begint al met alle namen. Vol goede moed stapte ik maandag naar binnen. Ik stelde me vriendelijk aan een paar mensen voor, was trots op mezelf dat ik de namen al goed in mijn hoofd had geprent. Ik installeerde me achter mijn bureau, mijn vaste werkplek voor de komende maanden. De medewerkers kwamen telkens even langs, stelde zich even voor aan me en gingen weer. Ik was stiekem wel een beetje trots dat ik alle namen tot dusver had onthouden.
Tot de brunette met de zwarte fluffy trui kwam. Ze gaf me vriendelijk een hand en toen ze wegliep, zat haar naam nog in mijn hoofd. Best knap, want een van de andere stagiaires had ook een zwarte fluffy trui aan en was brunette. In opperste concentratie ging ik verder met mijn taken voor de dag. Worstelend probeerde ik mijn plek te vinden in het geheel.
Op een gegeven moment kwam de brunette weer langsgelopen. Dat was haar toch? Of was het iemand anders? Verward ging ik verder met mijn werk. ‘Hoi’, hoorde ik opeens. ‘Volgens mij heb ik me nog niet voorgesteld.' Ik knikte en probeerde weer een nieuwe naam te onthouden, terwijl ik verward achter mijn bureau zat. Hopelijk leer ik de komende week de namen beter kennen. Nu maar duimen dat er niet nog meer zwarte fluffy truien komen opdagen.
