Sanne Plantinga (17) is net begonnen aan de studie Culturele en Maatschappelijke Vorming en wij mogen haar eerste studiejaar mee beleven. Deze week: wel of niet op kamers, that’s the question.
Dinsdagochtend kwart over negen.
Het is koud en kil op het busstation in Leerdam (Leerdam is het 'dorp met stadsrechten' waar ik woon). De bus zou er over elk moment moeten zijn. Een kwartier later is hij er nog niet. Ik besluit de fiets te pakken en maar met de trein te gaan. Daar krijg ik van de conducteur te horen dat de bus pech had.
Eén ding staat vast: Ik mis mijn college. Heel fijn. Nog geen maand op school en ik mis al een van mijn belangrijkste colleges.
Op zo’n moment denk ik maar één ding: IK WIL OP KAMERS!!!!!
Het idee om op kamers te gaan lijkt me heerlijk. Lekker eten wat je wilt, gezellige studenten om je heen, genieten van de stad Utrecht (waar ik inmiddels verliefd op ben), een fijne fiets in plaats van dat geprop in lijn 12 en niet meer dat gezeur om een slaapplek te zoeken na een wilde donderdagavond.
Eigenlijk lijkt alles perfect als je op kamers zit. Maar ik zeg heel eerlijk, ondanks het feit dat ik smacht naar een kamer (dus heeft iemand een kamer voor mij?), was het laatst toch wel heel erg fijn toen ik laat thuis kwam van een zware dag school, met onwijze hoofdpijn, een vreselijk humeur, en dat mijn moeder toen klaarstond met een heerlijk bordje eten.
