We zijn een week verder, sinds mijn blog van 6 september, en ik heb niet zo lang meer te gaan. Daarmee bedoel ik, dat ik Us van David Nichols bijna uit heb. Een aan te bevelen boek met veel humor, al doet onderstaand stukje anders vermoeden.
(…) where do all the taxi-drivers go when the taxis drive themselves? How do they feed their children of heat their homes and what happens when frustration turns to anger? Throw in terrorism, the seemingly insoluble problem of religious fundamentalism, the rise of the extreme right-wing, under-employed youth and the under pensioned elderly, fragile and corrupt banking systems, the inadequacy of health and care systems to cope with vast numbers of the sick and old, the environmental repercussions of unprecedented factory-farming, the battle for finite resources of food, water, gas and oil, the changing course of the Gulf Stream, destruction of the biosphere and the statistical probability of a global pandemic, and there really is no reason why anyone should sleep soundly ever again.
Toch ga ik lekker slapen, terwijl er heel wat gaande is in de wereld. Kent u de tv-beelden nog van de oorlog in Biafra, of dichterbij de Golfoorlog? Het waren 'ver van mijn bed shows'. Hoe lang nog?
