Iedere maand schrijft vijfdejaarsstudente Nina Juffermans een column voor Trajectum online. Deze maand: tussen tosti en sushi.
'Sushi?' Naast me staat een meisje met een gigantisch dienblad vol sushi. Nee, ik zit niet in een willekeurige Japans georiënteerde vreetschuur. Noch zit ik, helaas, in het echte Japan. Ik ben op de, nogal late, nieuwjaarsborrel van mijn stageplek.
Sinds twee maanden loop ik stage bij een Nederlandse omroep. Een plek waar iedereen hard werkt, dus ik ook. Maar journalisten zouden journalisten niet zijn als er af en toe ook eens flink gedronken moet worden. Dus sta ik nu op de nogal luxueuze nieuwjaarsborrel. Omdat ik verlegen word als ik weinig mensen ken, pak ik nog maar een glas champagne ook al heb ik in m'n andere hand nog een biertje. Volgens een vriend van mij 'is alcohol het glijmiddel van de sociale interactie'. Ondanks dat ik dat een nogal ranzige uitspraak vind, klopt het wel.
Ik denk terug aan de feesten van de School voor Journalistiek. Hoe rijkelijk het bier daar vloeit. Hoe mensen kennismaken met hun tong. Hoe er gestampt en geschuurd wordt op de muziek. Hoe mensen zich als hongerige, wilde beesten op de tosti's storten. Om midden in de nacht, zelfs iets tegen de ochtend aan, slingerend en joelend naar huis te fietsen.
Ik wilde om zes uur weg gaan, maar inmiddels is het negen uur. De nog aanwezigen zijn duidelijk aangeschoten. Toch blijft het braaf. Het heftigste is een regisseur die midden in de zaal een peuk opsteekt. Mensen lachen hard en werken de man naar buiten. Dan begint iedereen zijn spullen te verzamelen. Het is de hoogste tijd om af te ronden. Om negen uur naar huis. Is dit dan wat het betekent om volwassen te zijn?
'Sushi?', vraagt het meisje nog een keer. Ik neem een flinke slok van mijn bier. Nee, doe mij voorlopig nog maar even een tosti.
