Laura van Strijp is derdejaars student management in de zorg en blogt over haar stage in Uganda
Omdat we bijna op de helft van onze stage zaten, wilden we graag een leuk uitje plannen. Zanzibar is het geworden, woehoe! Zes dagen lekker gerelaxt, gezwommen en gesnorkeld en natuurlijk ook wat van het eiland gezien. Heerlijk ontspannen terug gekeerd naar Uganda ondanks de flinke terugreis.
Het weekend in het huis gebleven zodat we weer hard aan de slag konden met onze stageopdracht en verslagen. Ondanks de stroom en het internet die regelmatig uitvielen is het ons toch gelukt, gelukkig. Het is lastig om te blijven realiseren dat je hier bent voor een stage en dat je die opdrachten ook gewoon met een voldoende af moet ronden. Verder zijn er veel vrijwilligers die het 'lang leve de lol'-motto hebben en daardoor met veel andere dingen bezig zijn.
Maargoed, maandag afspraken gemaakt voor onze stageopdracht en samenwerkingsafspraken met scholen. Meteen even kennis gemaakt met de school voor wie wij onder andere een voorlichtingsprogramma gaan schrijven. Dinsdag zijn we voor ons sponsorproject naar de Chedra-school gegaan om de schoolgrond klaar te maken. Eindelijk aan de slag met ons sponsorgeld. We hebben er voor gekozen om een schooltuin aan te leggen zodat kinderen kunnen leren hoe ze zelf groenten kunnen kweken en dat er ook meteen een lekkere groentenvoorraad is voor de schoollunch. Verder willen we ervoor zorgen dat de school helemaal af is door een hek te plaatsen rondom het bijbehorende land en een groot bord te plaatsen zodat ze meer naamsbekendheid krijgen.
Om goed te weten wat we moeten doen om een succesvolle groententuin te kweken zijn we de hele woensdag op trainingsdag geweest bij een boerderij. Hier kregen we uitleg over het planten, de goede tijd, de furthilisers en pesticides. Kortom een hele vermoeiende maar interessante dag waarbij we veel geleerd hebben.
En net alsof ik het gepland had, kreeg ik precies nu, op het midden van de stageperiode een dikke dip. Soms krijg ik ineens een newsflash; je zit in Afrika, je vrienden en familie zitten aan de andere kant van de wereld en je zit hier in een ontzettend arm land dat heel veel hulp kan gebruiken. Maar ondanks alles wat je probeert toe te voegen, het blijft toch een ontwikkelingsland en HIV en malaria blijven een grote doodsoorzaak.
Het missen van iedereen begint nu echt toe te slaan. Zeker als het allemaal iets minder soepel loopt in het vrijwilligershuis, op het project, en voor je gevoel dan heb je even behoefte aan je 'gewone' leven in Nederland.
Gelukkig was deze grote dip na een paar uurtjes alweer over. Ik moet me blijven beseffen dat de mensen blij zijn met wat ze hebben hier, dat het een super mooi land is waar mensen ontzettend vriendelijk zijn, dat ik mijn moeder over een maandje al zie en mijn vriend over 1,5 maand. En dat ik de rest van mijn vrienden en familie gelukkig kan mailen, facebooken of skypen. Ach, en over 3 maandjes ben ik alweer thuis.
