Reint Jan Renes is lector Crossmediale Communicatie in het Publieke Domein
Toen mijn kinderen nog klein waren, gingen we iedere zomer met een volgepakte auto op weg naar Zuid Frankrijk. Twee volle dagen reizen om uiteindelijk moe en licht geïrriteerd voor drie weken neer te strijken op een kindvriendelijke, rustige camping. Om de rust op de achterbank enigszins te waarborgen kwamen er tijdens de reis twee dagen lang uit een volle zak kleine cadeautjes (een spelletje, een strip of een puzzel) en allerhande lekkernijen. Dit werkte goed en iedereen was naar omstandigheden best tevreden. Niets aan veranderen dus. Zou je denken.
Echter één zomer besloten we het toch anders te doen. De kinderen waren al wat groter (5 en 7 jaar) en werden oud genoeg geacht om zelf het beheer over het lekkers te hebben. Dus op een vroege ochtend in juli kregen ze ieder een eigen zak met snoep waar ze het de hele reis mee moesten doen. Het verhaal vooraf was duidelijk. Dit was al het lekkers voor twee dagen. Als ze het snel opaten was het op en zaten ze de rest van de reis zonder. Geen probleem, ze begrepen het. En ja, het kwam helemaal goed.
Een paar uur later, we waren in de buurt van Antwerpen, was de zak van mijn dochter leeg en die van mijn zoon nog nagenoeg vol. We hadden nog anderhalve dag te gaan. Na een iets minder rustige reis kwamen we uitgeput aan in Zuid Frankrijk met een gefrustreerde dochter en een tevreden zoon.
Wat leert ons dit verhaal? Dat, hoe duidelijk ook, communicatie niet altijd het gewenste effect heeft. We hebben een betrouwbare en gerespecteerde autoriteit (ik dus) met een duidelijke boodschap (1 zak snoep voor 2 dagen). We hebben twee aandachtige toehoorders (mijn kinderen) die de informatie hebben ontvangen, verwerkt en begrepen. We hebben tweemaal een positieve intentie (‘nee echt we eten niet alles in één keer op’). Vervolgens hebben we een score van 50 % positieve intentie = positief gedrag.
Effectief communiceren? Best moeilijk.
Reacties hieronder of op Twitter: @ReintJanRenes
