Langzaam maar zeker is het de laatste weken verschoven. Van “ja, leuk, ideeën zat”, naar “nee hè, niet alweer, ik weet het niet meer”. Bloggen dus. Dit is, als ik goed geteld heb, blog zesentachtig.
Dat betekent, zo beslis ik, na deze blog nog veertien te gaan. Maak ik de honderd vol en heb dan wel gezegd wat ik te zeggen had. Geloof ik. Dan heb ik honderd kansen gehad te zeggen wat ik wilde en honderd kansen gehad om ontdekt te worden.
Ontdekt worden. Dat was het doel natuurlijk. Voorkant van de Volkskrant. Optredens bij Pauw en Witteman. Sidekick bij De wereld draait door. Geciteerd worden in de tweede kamer. Huiverende bestuurders: “wat zou er nu weer in de blog staan”.
Is allemaal niet gelukt. Gefaald. Nog maar veertien kansen. ’t Gaan zware weken worden.
