Heb je er wel eens gestaan, met een lauwe bitterbal in je linkerhand en een stapel visitekaartjes in je rechterbroekzak? In zo’n zaal met aangeschoten werknemers, –gevers en studenten, die voor de gelegenheid hun bureauvet in een colbertje hebben geknoopt? Een netwerkbijeenkomst! Vast wel.
Ik ook. Op zoek naar mensen waar ik wat aan heb: hoofdredacteuren, redactiechefs. Handig voor na mijn studie, werd altijd verteld. Ik heb echter een envelop die uitpuilt van visitekaartjes, waar ik nooit iets mee gedaan heb. Het zijn mensen die mij vergeten zijn, of ik hen.
Gelukkig zit er een keerzijde aan mijn mislukte netwerkpogingen. Er zwerft wel degelijk een groep mensen op LinkedIn die ik benader nu ik klaar ben met studeren en op zoek naar werk. Mensen die ik op dezelfde soort evenementen onder andere omstandigheden heb ontmoet. Ik herinner me bijvoorbeeld een persreis naar Berlijn, tijdens mijn stage. Deze werd georganiseerd door een chipfabrikant. Een uitgelezen moment om contacten op te doen.
Een chip is echter een oersaai gespreksonderwerp, dus sufgeluld streek ik neer aan de bar waar ik een biertje kreeg aangereikt door twee Deense journalisten. Zij hadden dezelfde sufgelulde blik in hun ogen. We begonnen het gedwongen handenschudcultuurtje op de hak te nemen, waarna meer mensen zich bij ons verzamelden. Even later vond ik mijzelf in een gezellige kroeg, omringd door redacteuren van verschillende tijdschriften. Het afzetten tegen geforceerd netwerken bleek de beste manier om mensen te leren kennen.
Nu ik net klaar ben met studeren zie ik de waarde van dit soort contacten. De werkloosheid onder jongeren is twee keer zo hoog als het gemiddelde. Van de schaarse vacatures word je ook niet echt vrolijk: iets dat een starterfunctie heet, vereist minimaal vijf jaar ervaring. Mensen die maar bij één van hun dertig sollicitaties worden uitgenodigd, zijn geen uitzondering meer. Wanneer ik naar de werkende jongeren in mijn omgeving kijk, merk ik dat zij niks met een vacaturezoektocht te maken hebben gehad. Bankmedewerkers, makelaars, journalisten, het maakt niet uit. De jongeren die ik succes zie boeken, zijn allemaal voorgesteld door kennissen of op hun oude stage-adres beland.
Een goed netwerk heb je dus wel degelijk nodig. Je kunt niet vroeg genoeg aan de lauwe bitterballen. Noem het echter bier drinken met je toekomstige kennissen. Dat werkt aanzienlijk beter.
