In 1975, het jaar dat Suriname onafhankelijk werd, schreef dr. Willem Drees sr. (toen 89 jaar) 't boek Het Nederlandse parlement vroeger en nu. Het berust op eigen ervaringen, gelardeerd met anekdotes die hij allemaal stenografisch opschreef. (Wie kent of leert steno tegenwoordig?) Onze parlementaire democratie loopt geen gevaar vervangen te worden door een militaire dictatuur, maar vadertje Drees waarschuwde al voor agressieve minderheden. Ook voorzag hij dat veel jongeren teleurgesteld zullen zijn, omdat "veel van wat zij aan kennis hebben verworven, in de dagelijkse arbeid niet tot zijn recht komt." (pag 308)
Drees is een voorstander van de lange leerplicht in ons land, maar waarschuwt dat technisch beroepsonderwijs en vorming niet vergeten moet worden. In 1975 vereist de helft van het werk geen scholing. Al zal het percentage ongeschoold werk nu minder zijn, nog steeds zijn er mensen nodig die dit werk moeten doen. En dat is niet minderwaardig.
Aardig is de discussie of je als Kamerlid academicus moet zijn. Wim Kan noemde de titel drs. spottend 'een soort middenstandsdiploma voor politici'. Drees zegt dat het verkrijgen van een doctorstitel tijdrovende arbeid is voor mensen die zich juist een maatschappelijke positie moeten verwerven. Wil jij een HU-docent met veel praktijkervaring of een met PhD achter z'n naam?
