Over een week gaat de laatste Trajectum van het jaar naar de drukker. Twee maanden geleden dachten we dat het leuk was om groot onderzoek te doen naar het liefdesleven van HU-studenten. Dus dat deden we. We stelden vragenlijsten op, vroegen hulp aan een echte onderzoeker, leerden hoe Survey Monkey werkt en flyerden ons een slag in de rondte om zoveel mogelijk ingevulde enquêtes te krijgen.
Met succes. In twee weken tijd vulden 680 studenten onze enquête helemaal in en daar kwamen allemaal mooie dingen uit. Fantastisch, maar nu ligt mijn bureau vol met printjes van tabellen en en grafieken die ik met moeite kan vertalen. En mijn mailbox stroomt vol met mailtjes van onderzoeker Jonas die me steeds opnieuw uitlegt dat de mediaan geen gemiddelde is en dat ik 1 op de 20 per ongeluk heb vertaald naar twintig procent, in plaats van vijf. Oepsie.
Ik ben van de letters en stukjes tikken kan ik best goed, maar dit is voor mij even ingewikkeld als openhartchirurgie. Het grote verschil is gelukkig dat ik bij een fout geïnterpreteerde tabel geen patient vermoord, maar mezelf voor m’n kop sla. Had ik maar beter opgelet tijdens Statistiek op de SvJ. Of wiskunde. Of eigenlijk ieder vak waarbij ik andere dingen veel belangrijker vond omdat ik dacht dat ik het nooit meer nodig zou hebben…
Nog een paar dagen om jullie lekker leesbaar te vertellen dat HU-studenten – net als de gemiddelde Nederlander – brave Harry’s zijn. Ze deden het voor het eerst op hun 17e, hebben tot nu toe met drie mensen het bed gedeeld en willen uiteindelijk allemaal trouwen en kinderen. Studenten aan de faculteit Natuur en Techniek zijn de braafsten, in vergelijking met hen zijn Communicatie en Journalistiek-studenten regelrechte slettebakken.
Op 10 december lees je alle resultaten, als ik de deadline haal. Nu tikken dus.
