Van de week was er een debat met als titel ‘Leren leren’ in de Amsterdamse Balie waar onder anderen onderwijspsycholoog Huib Tabbers en neuropsycholoog Jelle Jolles aan meededen. Zij betoogden dat losse stampkennis niet toepasbaar is zonder iets van de context af te weten. Nieuwe dingen worden beter onthouden als ze met iets gecombineerd worden wat al bekend is. Met herhalen creëer je ‘denksporen’. Belonen werkt ook goed, dan beklijft het geleerde beter.
Hoewel algemeen bekend wijst Jolles er nog maar eens op dat niet alle kinderen goed zijn in de basisvakken lezen, schrijven, taal en rekenen. Sommige zijn goed in muziek of sport, of hebben wel een sociaal talent, of kunnen goed organiseren. Deze laatste vaardigheden komen op school te weinig aan bod en tot hun recht. De wetenschap roept dit weer, maar je bant zo’n Cito-toets niet snel uit, want ‘meten is weten’ en ranglijsten vieren hoogtij.
Ik kan nog steeds de eilanden van ‘De Gordel van Smaragd’ (Multatuli) opdreunen. Als er onlusten zijn tussen de moslims en de christenen op de Molukken, een tsunami de kust van Sumatra teistert of op Java een miljoen jaren oud skelet wordt gevonden, kan ik het plaatsen. Ik ken de eilanden en hun context. Gooi dat leren alsjeblieft niet overboord.
