Iedere maand schrijft vijfdejaarsstudente Nina Juffermans een column voor Trajectum online. De column van deze maand verscheen ook in de papieren Trajectum over bildung.
Als columnist krijg ik af en toe mailtjes van de redactie van Trajectum met een vraag. Zo ook een tijdje geleden. ‘Joh Nina, zou je iets willen schrijven over blablabla moeilijke woorden blablabla of onthullingen over wie/wat jou inspireert (en dat mag Plato zijn, maar ook pizza).’ Nou natuurlijk, jongens. Geen probleem joh, ik ben de moeilijkste niet.
Dus daar zat ik. Vol goede moed, net iets te krap op de deadline, te bedenken wie mij inspireert. Helaas kom ik nooit tot verhelderende inzichten wanneer ik me tegoed doe aan Dr. Oetker Ristorante Pizza Salame Mozarella Pesto. En Plato en ik hebben het lang geleden tijdens filosofie op de middelbare school na veel drama voorgoed uitgemaakt. Ik weet niet goed wie mij inspireert. Maar zoals geboren pessimist weet ik gelukkig wel heel goed wie mij absoluut niet inspireren. En dat is ook wat waard. Komt ie.
Ondoordacht geroeptoeter over Zwarte Piet of vluchtelingen inspireert mij niet. Mensen met vouwfietsen in de trein ook niet. Pittige kapsels niet. Docenten helaas ook niet altijd. Sinaasappelsap zonder vruchtvlees niet. Statements zonder argumenten niet. De meeste politici niet. Decoraties met inspirerend bedoelde quotes van de Xenos nog het allerminst. De Kardashians niet. Die 5,4 voor die ene toets. Liefdesverdriet. Mensen die zeggen dat ik iets niet kan of niet moet doen. ‘Pssst meisje!’. Voicemails die klinken alsof er wordt opgenomen. Allemaal inspireert het mij niet.
Ach en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wisten jullie trouwens dat Plato ooit gezegd schijnt te hebben: ‘I’m trying to think, don’t confuse me with facts.’ Net als: ‘He was a wise man who invented beer’ en ‘No human thing is of serious importance.’ Eigenlijk best een inspirerende knakker, die Plato.
