Martje Nieuwenhuis (24) verblijft voor haar studie Maatschappelijk werk en dienstverlening (MWD) drie maanden in Suriname. Speciaal voor Trajectum vertelt ze elke twee weken over haar ervaringen. Aflevering 3: mengen met reggae.
Elke donderdagavond komen er veel stagiaires om te feesten bij Havanna, een grote discotheek met een dakterras. Tot half twee is er salsa en tot vier uur ‘s nachts muziek waar iedereen op kan dansen. Tot half twee zijn er vooral donkere mensen op de dansvloer en als de muziek verandert, komen er ineens veel blanke mensen de dansvloer op en gaat iedereen los. Ik kijk er met veel plezier naar, het lijkt net of ik op donderdagavond in Nederland uitga. Het is jammer dat we ons niet wat meer mengen tussen de Surinamers en wat meer discotheken en kroegen opzoeken waar stagiaires niet overheersen. Later op de avond is het publiek meer gevarieerd.
Aan het eind van de avond word reggae gedraaid en dat zijn meteen de laatste nummers in Havanna. Ik vraag aan twee jongens met lange rasta’s waar ik meer reggae kan horen en ze vertellen dat ze nog door gaan feesten in een andere kroeg. Ik probeer snel wat mensen enthousiast te maken om mee te gaan en we gaan met een aantal mensen die kant op. Het is een kroeg met veel Surinamers en heerlijke muziek. Ik heb het helemaal naar mijn zin en realiseer me voor de zoveelste keer dat ik in Paramaribo ben.
Ineens word er Guus Meeuwis gedraaid met een reggaebeat. Ik luister naar de tekst: ‘Het is een nacht waarvan ik dacht dat ik 'm nooit beleven zou’. Ik kijk om me heen en het is ook zo. Ik sta hier met merendeel onbekende mensen om me heen en het is een nacht waarvan ik dacht dat ik hem nooit beleven zou met jou, jou, jou en jou.
