Sinds ik op Schiphol mijn eerste boekje van Malcolm Gladwell kocht, ben ik fan van hem. In zijn recentste, David & Goliath (2013), beschrijft hij de Bigh Fish – Little Pond-theorie, die ontwikkeld werd door psycholoog Herbert March. Volgens hem kiezen ouders en studenten hun school om de verkeerde redenen. Een academische, elitaire topuniversiteit hoeft niet altijd beter te zijn dan een gewone, gemiddelde universiteit. Tenminste voor bepaalde studenten, die bij de keuze van eerstgenoemde universiteit vaak op hun tenen moeten lopen en waarvoor de ouders jaarlijks tienduizenden dollars of ponden moeten neerleggen.
Gladwell haalt altijd veel onderzoeken aan en komt met aansprekende voorbeelden. Hij beschrijft een studente (Little Fish) die perse naar de prestigieuze Brown University (Big Pond) ging, maar uiteindelijk afhaakte. Onderzoeker Mitchell Chang van de California University zegt dat jij je des te dommer voelt naarmate je klasgenoten slimmer zijn.
En wat blijkt aan het eind van het liedje, een onderzoek van John Conley en Ali Sina Oender, naar het aantal academische publicaties? That the best students (Big Fish) from mediocre schools (Little Pond) were almost always a better bet than good students from the very best schools.
En bij ons begint het al bij: "Havo klinkt toch veel beter dan vmbo?".
