Vandaag sprak ik een basisschoolleerkracht, net zoals al haar collega's van het vrouwelijke geslacht, over het huidige prestatiegerichtonderwijs. Zij geeft les aan groep acht. "We zijn eigenlijk niet bezig voor de kinderen, maar voor de inspectie. Vanaf het begin van het schooljaar geef ik één keer in de week Citotoetstraining. Daar ben ik vorig jaar mee begonnen en het bleek resultaat te hebben. Net zoals op andere scholen moet daarvoor lestijd ingeleverd worden. Meestal zijn dat de vakken waar de inspectie niet zoveel belang aan hecht, gymnastiek of de expressievakken."
We kwamen erop, omdat ik op die school weer geschiedenisles ga geven. De kinderen vonden mijn lessen leuk en ze vonden het fijn dat ik weer kwam. Maar de juf vroeg mij nu om me meer aan de samenvatting te houden; zij kende de toetsvragen al. Daar moest ik het over hebben. Want de inspectie kijkt alleen maar naar de toetsresultaten.
Een collega had tegen haar gezegd dat ze moest ophouden met kinderen extra dingen te leren die niet opgeschreven staan. Dat is zonde van de tijd. En die is al schaarser geworden. "Je kan beter minder doen en dat registreren, dan veel meer doen en dat niet opschrijven. De inspectie heeft geen vertrouwen in het onderwijs, wel in cijfers."
