Bij een diploma-uitreiking kreeg ik een keer een brok in mijn keel, omdat een student bij het handenschudden tegen me zei dat hij docent wilde worden, omdat hij mij als inspirator en voorbeeld zag. Ik had geen speciale band met die jongen en ik kan me niet eens zijn naam herinneren, zo verbouwereerd was ik.
Is die passie bij mij dan meer opgevallen dan bij collega's? Heb je geen passie voor je vak, dan moet je dat vak niet uitoefenen. Beleid in de politiek, de sport, het onderwijs is de laatste jaren echter voornamelijk gebaseerd op cijfers, echter niet op passie.
Bill Clinton liet zijn beleid bepalen door enquêtes en opiniepeilingen (aldus Art Buchenwald in The Washington Post). Billy Beane stelde honkballers op voor de Oaklands Athletics gebaseerd op statistieken (lees Michael Lewis' Moneyball, of bekijk de gelijknamige film). Ook ons college van bestuur laat zich leiden door de uitkomsten van allerlei rapporten en lijstjes.
Maar hoe goed liep het op de Amsterdamse lagere scholen waar Jan Ligthart en Theo Thijssen lesgaven, zonder uitgebreide onderzoeken? Dat waren leerkrachten in hart en nieren, die de juiste collega's aannamen en elkaar stimuleerden. Er was sprake van 'de menselijke maat', die in de nog steeds groeiende onderwijsinstellingen zoekraakt.
