Derdejaars journalistiek studente Julie Brummel blogt drie maanden lang vanaf haar stageplek De Amersfoortse Courant. Deze week voelt ze zich even groen in een grijze journalistenwereld.
Kijk even naar mijn foto. Het is niet mijn allerbeste ooit gemaakt, maar wat vind je ervan? Hoe oud schat je mij?
Ik neem het niemand kwalijk, want ja, ik ben jong. Nog twee weken twintig, om precies te zijn. En ja, je kan me zeker een jaar of twee jonger schatten. Maar ik zie er toch oud genoeg oud om te kunnen schrijven? Het is me tijdens mijn stage al vaker opgevallen: toen ik me nog voorstelde als ‘Julie Brummel, STUDENT Journalistiek’ wist iedereen dat ik diegene die dat interview ging doen dan wel zou zijn. Nu moet ik vaak herhalen dat ik, dat blonde meisje, de journalist ben.
Zo ook deze week. Ik ging kijken bij een loods waar kunstenaars werken en wonen, bij de voorbereidingen van een festival.
Ik loop het terrein op met de gedachte: een kunstenaar, die is wel te herkennen. Maar nee, er waren er te veel. Een man met een paars colbertje en een bolhoed (echt waar!) wijst me een groepje mannen aan. Met een vriendelijke glimlach stap ik op ze af. 'Ik ben op zoek naar H,', zeg ik. 'Ja? Dat ben ik', begint H, 'maar ik heb nu geen tijd, ik heb zo een interview met het AD.' Na zeven weken ben ik al niet meer verbaasd en zeg ik rustig 'Dat ben ik. Ik ben het AD.' De man kijkt verbaasd op van zijn kopje koffie. 'Jij bent de krant?' Ik zucht zacht. 'Ja, ik ben de krant.'
Samen met heel Nederland vergrijst de journalistiek. Al zou je het niet zeggen als je de faculteit Communicatie en Journalistiek tegenwoordig binnenloopt, grijzende mannen maken in het krantenwezen de dienst uit. Dat ik jong (en vrouw) ben is irritant maar heeft me ook best eens geholpen. Ik kom niet zo intimiderend over als mijn collega’s en mensen denken dat ik geen moeilijke vragen durf te stellen.
Hoe irritant het soms ook is, ik maak er nog maar lekker gebruik van.
