Remco Werkman (21), vierdejaars international business for emerging markets, voelt zich overal thuis. Hij doet een jaar lang een double degree entrepreneurship for developing area’s aan de Trisakti University in Jakarta. Hij blogt elke twee weken voor Trajectum over zijn tijd daar. Vandaag de eerste keer en daarom speciaal: een brief aan zijn Friese grootouders.
Lieve Pake en Beppe,
Een brief van jullie kleinzoon uit het verre Indië. Het gaat goed hier. Java is mooi. Jakarta, het huidige Batavia, gigantisch. Het woord Metropool heeft voor mij een nieuwe betekenis gekregen. Meer dan dertig miljoen mensen in de Capital District. Het oude Batavia, de huidige wijk Kota Tua, is maar een kleine wijk. Batavia is in verval. Aan het plein staat het gouverneurskantoor, momenteel in gebruik als museum. De gereformeerde kerk is gesloopt. Het dak van de ‘Javansche bank’ is ingestort. Het oude art-deco stijl postkantoor in gebruik als nationaal archief met meer dan veertien km aan Nederlandse documentatie, die geen enkele indo kan lezen. De oude VoC pakhuizen staan nog altijd aan de stinkende groene gracht. Verf bladdert af, uit de daken groeien bomen. Alleen de haven is druk. Het enige wat er echt is overgebleven uit de Nederlandse tijd.
Naarmate je het Molenvlietkanaal verder af rijdt, in de file, wordt de stad mooier. ‘Harmonie’ zoals de naam van de sociëteit die er eens stond, is de naam van het busstation. Het gouverneurspaleis is nu het presidentieel paleis, ‘Weltevreden’ heet nu Gambir, en ‘Rijswijk’ Menteng: oude koloniale villa’s met hoge bomen. Op het gigantische voormalige Koningsplein staat het nationaal monument, de trots van jakarta: een toren met het gouden vuur in de top. Als je verder rijdt, kom je uiteindelijk in het huidige centrum, Zuid-Jakarta meer dan tien kilometer uit de kust. Wolkenkrabbers die tot in de hemel in lijken te groeien, luxe winkelcentra met marmeren vloeren. Banken en multinationals uit de hele wereld zijn hier gevestigd. De glimmende Japanse en Koreaanse auto’s en een enkele Duitse luxe auto met privéchauffeur altijd vast in de file.
Ik woon in Grogol, West-Jakarta, daar staat de universiteit. Het is tien minuten lopen naar de campus, door de hitte, de stank en het lawaai van het constante verkeer. De manier van opleiden is professioneel op Trisakti, een privé-universiteit, van oudsher een eliteschool. Ik zit dan ook nog in het eliteklasje, de international class, bijna twee keer zo duur als het reguliere programma. Het enige klasje waar Engels wordt gesproken, op een universiteit van meer dan 40.000 studenten.
Mijn klasgenoten krijgen een auto van paps, soms ook nog met chauffeur. Vaak blijkt dan ook nog dat elk huishouden tenminste één inwonende huishoudster heeft, soms ook nog een voltijds tuinman, en soms zelfs een bodyguard. Mijn medestudenten wonen bijna allemaal nog thuis. Uit huis gaan doe je als je gaat trouwen. Daarom rijdt de gemiddelde student één à twee uur naar de universiteit en daarna weer terug naar huis.
Ik woon zoals dat in goed Indonesisch heet ‘indekost’. Dat is overigens heel luxe, en zonder kostfamilie. Een schoonmaakster betaal ik een euro om mijn kamer te boenen, kleren worden gratis gewassen door de door dezelfde mevrouw. De waroeng (restaurantje) voor mijn huis brengt eten naar mijn studiootje, en de airconditioning houd mijn kamer lekker koel. Door de satelliettelevisie kan ik journaals uit Frankrijk, Duitsland, en Engeland kijken. En via het internet kan ik iedereen bellen en schrijven.
Het is toch nog steeds raar om hier rond te lopen. Elke dag kijk ik mijn ogen uit. Ik word vaak nagewezen, ‘boelee’ wordt er gefluisterd, en nog steeds wordt er gevraagd of ik even met iemand op de foto kan. Het eten is lekker, Nasi Goreng, Sate, een Gado-Gado nog lekkerder dan je het in Nederland bij de Chinees kan krijgen. Een lekker stukje ham mis ik wel, en een broodje kaas ook. Rijst is mijn leven geworden, drie keer per dag rijst.
Ik heb zojuist mama gesproken, ik kom in februari een maandje naar huis. Tot snel, tot horens en tot schrijvens,
Geniet van de donkere dagen van de winter.
Heel veel liefs uit Jakarta van julle kleinzoon,
Remco
Remco houdt naast deze blog ook nog een eigen blogsite bij over zijn tijd in Jakarta.
