Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen
‘Vandaag al twee jaar met me mannetje <3.’ Woest bal ik mijn handen tot vuisten en krommen mijn tenen zich om in een onnatuurlijke vorm. ‘Mijn, mijn’, schreeuw ik als een rasechte taalnazi tegen het beeldscherm. Zo moeilijk is het toch niet?
Toegegeven, het woordje is minder erg dan breezahtaal, dat een intrede maakte toen ik op de middelbare school zat. HEY ChiCki, GAan WE VANavONd nr DE BiOs X YOlNde!!! Erg, ik weet het. Maar niemand haalde het in zijn hoofd om daadwerkelijk in een sollicitatiebrief of op een tentamen een zin echt zo op te schrijven. Stel je alleen al eens voor hoeveel tijd je dat zou kosten, met al die hoofdletters en cijfers.
Tot mijn tenenkrommende woede is ‘me’ echter wel al bijna ingeburgerd. Niet alleen op Facebook zie ik het dagelijks voorbijkomen, ook in opdrachten voor school en af en toe zelfs in e-mails naar groepsgenoten of vriendinnen. Je kunt niet bedenken hoe vaak ik per dag met mijn ogen rol. Maar ondanks mijn fikse woede tegen het woordje ‘me’, heb ik toch wel enigszins medelijden met de studenten die het zo opschrijven.
Helaas voor deze fout spellende studenten, is het woordje namelijk nog niet officieel ingeburgerd in de Nederlandse taal. Dat vind ik toch enigszins zielig, hoe fout het woord ook is. Daarom hoop ik stiekem toch dat ‘me moeder’ uiteindelijk in het witte boekje voor spelling komt te staan. Want anders wordt het voor iedereen wel heel lastig om een voldoende te halen voor ‘me eindscriptie’.
