In de Volkskrant schreef Mark Moorman vorige week een essay over ‘kwaliteitobesitas’ met als titel Generatie binge. Hij vond het een nieuwe trend, maar ging voorbij aan Van Kooten & De Bie, die ons al in de vorige eeuw voorrekenden hoe lang het wel niet duurde om alle 160 cd’s van Bach te beluisteren. Die cd’s zaten in 23 cassettes uitgegeven door Kruidvat, die in die tijd meer dan de helft van alle klassieke cd’s in ons land verkocht. Zelf brachten Van Kooten & De Bie een selectie uit van ongeveer een kwart uit hun oeuvre op 10 cd’s met een bonus-cd.
Binge betekent het snel achter elkaar drinken van vijf of meer glazen alcohol. Moorman gebruikte dit woord en obesitas o.a. voor het overmatig en snel achter elkaar kijken naar de kwalitatieve tv-series die uitgezonden worden op Netflix.
Uit de Leefstijlmonitor 2015 blijkt dat van de mensen van 25 jaar of ouder, die hooguit basisonderwijs hebben afgerond, een kwart ernstig overgewicht heeft, onder hoog opgeleiden is dat 6 procent. Ik vraag me af of het tegenovergestelde het geval is met het verslaafd zijn aan het kijken naar die zogenaamde kwaliteitsseries op televisie. Hoe vaak wordt huiswerk uitgesteld om eerst die serie af te kijken?
