Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen.
Vooroordelen worden vaak al snel gemaakt. Mensen worden in hokjes geplaatst, beoordeeld en bekeken, voordat je ook maar een woord met ze hebt gesproken. Hokjescultuur noem ik het maar even. Bepaalde groepen en mensen horen nu eenmaal bij elkaar, zo is het gewoon. Ook ik denk op die manier.
Zo zat ik laatst in de bus naar school bij twee typisch, kauwgomkauwende tutjes. De studentenbus zat stampvol, maar de dames hadden hun voeten asociaal op de stoel tegenover hun gezet. Naast hun voeten, die gesierd waren met – hoe kan het ook anders – Uggs, stonden hun grote leren tassen. Het gesmak van hun kauwgom galmde door de achterkant van de bus, net als hun snuggere opmerkingen.
'Zo, waar ben jij dit jaar geweest op vakantie?'
'Gewoon. In Nederland, in zo’n huisje op wielen.'
'Een caravan?'
'Nee, zo eentje met wielen, maar hij kan niet rijden.'
'Huh?'
'Oh, hoe heet dat ook alweer?'
'Een stacaravan?'
'Ja, die ja!'
Alle studenten in de bus, waaronder ik, keken de dames neerbuigend aan. Wat een tokkies zeg. Ik stopte ze gelijk in een hokje: niet mijn soort mensen. Na een kwelling van een dik kwartier vol gekakel, stopte de bus eindelijk bij mijn halte. Gelukkig, verlossing. Tot mijn grote verbazing halen de dames echter hun Uggs van de stoel en lopen richting de uitgang. Stomverbaasd loop ik ze achteraan. Het zou toch niet? Maar jawel, ze vervolgen hun pas richting mijn faculteit en lopen stoïcijns het gebouw binnen. Oh nee hè, het zijn helemaal geen asociale mensen. Het zijn mijn soort mensen.
