Vorige week was ik op vakantie en sprak met mensen van binnen en buiten het onderwijs over ons onderwijs. Leuk die verschillende standpunten. Een docent moet zich dan verdedigen, want nog steeds blijken vooroordelen een lang leven te hebben. Je verdient goed in het onderwijs, je hebt een luizenleven met veel vakantie, terwijl het niveau van het onderwijs achteruit dendert, helemaal op de hbo's. Lees maar in de kranten.
Waar rook is, is vuur. Ambtenaren houden hun eigen banen in stand. Bazen willen meer macht. Leidinggevenden willen het liefst steeds meer mensen onder zich. Beleidsmakers schrijven liever een plan van tien kantjes dan van één A4t'je. Fusies zouden de efficiëntie verbeteren. Het pluche zit lekker, ik ga niet weg. Allemaal uitspraken die je in verband kan brengen met de Hogeschool Utrecht.
Want is de Hogeschool Utrecht niet te kolossaal, zitten er niet te veel gefaalde leidinggevenden voor vele jaren op een beleidszetel tot aan hun pensioen? Heeft de directeur van dat ene instituut wel de juiste achtergrond om dat te leiden, of is hij of zij er neergezet, omdat men niemand anders had? Zien de docenten en studenten die directeur als een inspirerende leider, of is-ie onzichtbaar? Ze kennen 'm niet. En hij/zij kent hen niet.
