Heel geleidelijk gebeurt het omgekeerde waarvoor in de jaren zestig werd gestreden: gelijke kansen voor iedereen. Kinderen uit armere milieus werden door onderwijzers op sleeptouw genomen om meer te gaan lezen, want soms was er niet eens een boekenkast in huis, laat staan een boek. Vaak lukte bijscholing niet, maar toch werden middelbare scholen en ook universiteiten meer bevolkt door scholieren uit de arbeidersklasse, in plaats van alleen maar uit de hogere lagen van de bevolking, zoals daarvoor.
Je ziet een tegengestelde trend, die in Amerika al lang gaande is, maar door het verlenen van veel beurzen een beetje wordt verdoezeld. Op top-universiteiten vind je relatief erg veel rijkeluiskinderen. Natuurlijk komt dit ook doordat het hebben van een goed stel hersenen genetisch bepaald is. Het blijft prettig (maar eerlijk?) als je wat extra pecunia in je schoot krijgt geworpen.
Uit onderzoek van het Nibud blijkt nu dat de meeste studenten niet kunnen rondkomen zonder de steun van hun ouders. Vier van de tien studenten moeten het doen zonder enige bijdrage van hun ouders. Hoeveel van hen gaan het niet redden nu studeren steeds duurder wordt en juist deze groep het niet zonder bijbaantjes redt? Hoeveel studenten (met misschien wel veel potentie) zijn inmiddels afgehaakt?
