Ik wil een serieuze journalist worden. Natuurlijk wil ik dat. Maar stiekem wil ik ook heel graag bekende mensen ontmoeten en leuke persreisjes maken. Nu verwachtte ik eerlijk gezegd niet dat dat tijdens mijn stage bij Trajectum zou gebeuren. De verrassing was dus groot toen ik vorige week mijn eerste BN’er-interview ever mocht doen. Met Jochem Uytdehaage.
‘O ja, dat is een sporter toch?’ was mijn eerste reactie. Ja Shan, en niet zomaar een sporter, een van Nederlands bekendste schaatsers. Aha. Snel Googelen en YouTuben en ik vind mezelf behoorlijk up to date.
Met een coole houding ga ik naar de presentatie van Jochems magazine Sporttop, dat samen met HU-studenten is gemaakt. Jochem is dan wel een BN’er, maar nerveus hoef ik niet te zijn; ik weet pas vierentwintig uur hoe hij eruit ziet. Maar cool slaat om in lichte stress. Ik realiseer me dat ik oog in oog kom te staan met een man die meer dan gewend is aan de pers. Terwijl ik zelf minder dan minder gewend ben aan interviews met bekende mensen.
Mijn hart en mijn hoofd raken in een discussie. ‘Het is maar een mens’, ‘Ja, maar je raakt snel geïntimideerd’, ‘Je bent toch geen idioot!’, ‘Maar het is nu geen schoolopdracht, dit is voor het eggie’, ‘Kom op zeg, met alle ervaring die je in twee en een half jaar hebt opgedaan’, ‘MAMA!’.
Ineens staat hij daar en loop ik, cool as ice, naar de schaatser toe en stel me voor. Geen zenuw te bekennen. Voor hem dan, ik kreeg het zelf een beetje warm.
Uiteindelijk gaat het erg goed. Hij wil zijn verhaal graag kwijt, ik wil het verhaal graag horen. Een paar kritische vragen besmeurd met een beetje vrouwelijke charme van mijn kant, een paar steken onder water naar de HU toe van zijn kant en dat is dat.
Zonde van de stress, durf ik – professioneel als ik ben – nu te zeggen. Beyoncé, ik ben klaar voor jou.
