Iedere week blogt een lid van de Trajectum-redactie over zijn/haar mores op de redactie. Dit keer: Bart van der Vaart, net begonnen als stagiar op de redactie.
Als zoon van een leraar en een gymlerares kreeg ik als jong menneke het advies: ‘Ga nooit het onderwijs in.’ Het idee om ook als docent Lichamelijke Opvoeding aan de slag te gaan zette ik daardoor al snel uit mijn hoofd.
Oorlogsverslaggever, dat was het nieuwe doel. En zo belandde ik in de wereld van de journalistiek. Nu, na tweeënhalf jaar snuffelen op de School voor Journalistiek, mag ik voor het eerst ruiken aan een journalistieke redactie. De redactie van Trajectum. Het blad van de Hogeschool Utrecht.
Ga ik nu toch het onderwijs in? Dat was niet de afspraak, ik weet het. Sorry pa, sorry ma. Maar het is te laat. Na een week ben ik al besmet. Ik lees ineens met veel interesse over ‘ontslagen in het hoger onderwijs’, speur het net af op zoek naar studenten met bijzondere producties en droom ’s nachts over interviews met lectoren die studies gevolgd hebben waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Het is te laat. Tot aan mijn aorta ben ik geïnfecteerd met berichtgeving over het onderwijs. En nu stroomt het door al mijn aderen.
Maar gelukkig kan ik mijn passie voor sport hier ook kwijt. In de eerste week mocht ik aan de slag met berichtgeving over damesrugby. Damesrugby? Dames, rugby. Het zijn voor mij twee begrippen die ik moeilijk kan rijmen. Net als energiezuinig vliegen of vredig sterven. Ik had er geen beeld bij. Totdat ik de foto’s onder ogen kreeg. Pittige tantes die rugbydames. Met hen zou ik met een gerust hart in een Feyenoordshirt in het Amsterdamse vak 410 gaan zitten. Niemand die me lastigvalt.
Ook in mijn tweede week ben ik bezig met sport. Wederom is het geen vrijetijdsbesteding voor mietjes. IJshockey. De studenten van de Utrecht Buccaneers organiseren het NSK IJshockey en dus ben ik van de partij.
En zo schrijf ik ook over sport binnen het onderwijs. Maar dat is de grens. Doceren aan de huidige generatie zou ik niet kunnen. Niet willen. Iets met mentaliteit en de jeugd van tegenwoordig. Maar erover schrijven? Dat doe ik met liefde. Voor Trajectum. Voor beter onderwijs. En voor wereldvrede. Oh nee. Dat niet. Een oorlogsverslaggever moet ook brood op de plank krijgen.
