Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen.
Het liedje van Herman van Veen schoot vanochtend opeens door mijn hoofd. ‘Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven staan.’ Het gehaaste tempo van het lied paste precies bij mijn gedrag. Want man, die nieuwe regeling dat je niet te laat mag komen bij tentamens, daar streste ik toch wel even door.
Om half twee begon mijn tentamen. Prima tijd om een trein eerder te pakken. Ik was zelfs van plan om twee treinen eerder te nemen om op tijd op school te zijn en mijn tentamen niet te missen. Geen stress. Tot ik opeens allerlei dingen moest regelen in de ochtend. Oude documenten opzoeken voor het bedrijf waar ik stage wil lopen, toch nog het boek een keer doornemen, alle onbeantwoorde mails beantwoorden. Alles snel, snel, snel. Toen was het opeens tien voor elf. Oeps. Om elf uur zou mijn trein het station verlaten.
Dan maar een trein later. Kan ik rustig een kopje thee drinken en hoef ik niet gehaast mijn tanden te poetsen en mijn haar te kammen. Prima. Tot ik er iets te lang over had gedaan om mijn thee te drinken en me alsnog moest haasten. Op het perron begon mijn stress pas echt toe te nemen. De trein die voor mijn trein moest vertrekken, stond er nog. De moed zakte me gelijk in de schoenen. Vertraging? Nee! Niet vandaag, niet de eerste keer dat je niet te laat mag komen op een tentamen.
Gelukkig voor mij vertrok de trein naar Hoofddorp, die ik dus niet moest hebben, zo’n vijf minuten later en kwam mijn eigen vertrouwde trein het perron binnenrijden. Daar was de stress niet mee over. De hele treinreis was ik alert op nieuwe vertragingen. Een stoptrein die nu voor ons ging rijden, bladeren op het spoor, een defecte trein. Ik was op alles voorbereid. Je kan je voorstellen wat voor een zucht ik slaakte toen ik eindelijk door de deuren van mijn school naar binnen liep. Wat een stress, dat op tijd komen.
