Derdejaars journalistiek studente Julie Brummel blogt drie maanden lang vanaf haar stageplek De Amersfoortse Courant. Deze week: rode oren, maar niet van Fifty Shades of Grey.
Dit stuk gaat niet over Fifty Shades of Grey, een stiekeme wens om voor de Playboy te schrijven of over seks in het algemeen. Maar van rode oren heb ik wel eens last op de redactie.
Ik behoor tot de eerste generatie die geen moeite heeft met computers, internet en mobiele telefoontjes. Ik ben er ook zo een die in de trein weinig om zich heen kijkt en zit te whatsappen. Ik ben geen whizzkid, maar van mijn telefoon maakte ik voor mijn stage meer dan genoeg gebruik.
Op de School voor Journalistiek leerde ik dat je een goede journalist bent als je de stad ingaat, dichtbij de mensen staat en weet wat er speelt. Kom uit de ivoren torens! In de praktijk is dat niet altijd mogelijk en lijkt een dag wel eens op mijn ergste nachtmerrie: van negen tot vijf op kantoor…
Helaas voor mij zijn er veel persvoorlichters en communicatiemensen waar je als journalist langs moet. We krijgen in Utrecht dan wel onze colleges in dezelfde faculteit, onze beroepen voeren dagelijks een strijd.
Voor slechts een kleine reactie van een politicus of hoge pief in het bedrijfsleven hang ik zo een kwartier aan de telefoon. Doorschakelen, vragen uitzetten en weigeren mij binnen een redelijk tijdsbestek terug te bellen…Aargh! Echt waar, lieve pr-mensen, jullie hebben het vast druk. Maar uitzoeken wanneer de gemeenteraad over een McDonald’s gaat praten, hoeft geen zes uur te duren.
Je weet dat je even een pauze moet nemen, wanneer je wachtmuziekjes mee kan neuriën.
