Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen.
‘In het eerste jaar zat ik bij echte broekies, net zeventien’, vertelt een klasgenoot aan me. Lachend vervolgt hij: ‘alsof je dan al genoeg levenservaring hebt.’ Ik kuch even en zwijg bedachtzaam. Even voor de duidelijkheid: ik was zo’n broekie van net zeventien.
Precies twee maanden zeventien was ik, toen ik begon aan het hbo. Een broekie. Ja, zo zou je me kunnen omschrijven. Ik dacht nog dat in koren gezongen werd, studeren voor mensen onder de 25 was en leefde in mijn kleine cocon als thuiswonende student. Was ik te jong? Misschien. Maar té jong? Nee, dat denk ik niet.
Leeftijd en talent hebben in mijn optiek namelijk niks met elkaar te maken. Een simpel voorbeeld: de bejubelde Amira die zingt als een operaster of Seasick Steve, de 70-jarige steengoede bluesmuzikant. Of neem mijn klasgenootjes. Sommige vijf of tien jaar ouder dan ik, maar net zo goed als de ‘broekies’ in de klas.
Toch moet ik toegeven: mijn klasgenoot had een beetje gelijk. Veel levenservaring had ik nog niet op mijn zeventiende. En vier jaar later kan ik nog steeds wat extra levenservaring gebruiken. Vandaar dat ik volgend jaar verder wil studeren, dit keer als twintiger en niet als broekie. Want ja, iets meer levenservaring kan inderdaad geen kwaad.
