Iedere maand schrijft vijfdejaarsstudente Nina Juffermans een column voor Trajectum online. Deze maand: tijd om volwassen te worden.
Tot ik een paar dagen later weer op een feestje sta en wens dat het leven altijd zo onbezorgd zal blijven als op dat moment. Zoals op het schoolfeest laatst. Ik ben met goede vrienden en het is een magische avond. Iedereen danst en lacht. Om me heen ontstaat tijdelijke liefde. Tongen worden uitgewisseld alsof er niemand kijkt. Mensen die eerst niks met elkaar hadden, komen nu bij elkaar. Ik omhels mijn vrienden en we roepen hoe leuk we elkaar wel niet vinden. De avond kan niet mooier. Op het meisje dat in de wc bijna over me heen kotst na dan.
Als ik even bij de bar sta, besef ik dat ik zou willen dat het leven nooit zou veranderen. Noem me een melancholische doos, en waarschijnlijk komt het ook gewoon door die tien bier, maar heel even kan ik wel janken. Vier jaar geleden kwam ik hier op school met het idee dat ik nog alle tijd had. En nu is die tijd voorbij gevlogen en komt het einde steeds dichterbij. Dat is doodeng en het voelt alsof ik binnenkort gedwongen mijn geliefde thuis moet verlaten.
Daarom neem ik de sfeer van het feest maar eens extra goed in me op. Ik bekijk hoe een vriendin fanatiek kopkluivend een jongen in haar macht houdt en hoe andere bekenden zo wild dansen dat de eerstejaars ervan schrikken. Dan flatst er iets nats in m'n gezicht. Bier. Naast me staat een vriend: 'Sorry! Maar hier heb je bier!', verontschuldigt hij zich voor mijn ongewenste bierdouche. Ach, wat maakt het ook uit. Vanavond feest ik alsof ik nog alle tijd heb.
De volgende ochtend word ik wakker met een kater. Koppijn. Te fel licht in m'n kamer. Ik stink. Mijn lichaam is te warm en het bed te koud. Of andersom. Mijn haar is een naar bier ruikende dreadlock geworden. Gatverdamme. Terwijl ik mezelf naar de douche sleep, neem ik me maar één ding voor: tijd om verdomme eens volwassen te worden.
