Op de wetenschapspagina van Het Parool (07-12-13) schrijft hoogleraar Anne-Mei The over het grote verschil in overlevingscijfers van patiënten met taaislijmziekte, dat ze haalde uit een college, The difference between coaching and teaching, van chirurg Atul Gatawanda. Bij het ene ziekenhuis sterft zo’n patient op een gemiddelde leeftijd van 25, bij het andere van 47 jaar, terwijl al die ziekenhuizen netjes protocollen hebben.
Het blijkt echter niet te liggen aan die keurige protocollen, maar aan hoe de artsen ermee omgaan. Als een puber zich blijkt te schamen ten opzichte van z'n klasgenoten om op een vaste tijd de klas uit te gaan om z'n medicijn in te nemen en daarom het protocol niet volgt, is er een arts die wel een manier weet om dit buiten het procol om te doen. De ziekenhuizen waar dit soort artsen werken, scoren beter.
Het is een beetje te vergelijken met een hogeschool, die mede door de NVAO en toetsregels is dichtgetimmerd met protocollen. Maar studenten werken prettiger en scoren beter met toegewijde docenten, gesteund door flexibele teamleiders, die daar waar nodig de protocollen aan hun laars lappen. Met docenten die passie en toewijding voor hun beroep hebben, kom je als student en hogeschool verder dan met protocolfetisjisten.
