Yolande Tump is vierdejaars student journalistiek en blogt wekelijks over haar belevenissen
Weken leef je naar het grote moment toe. De laatste opdracht, de laatste loodjes. Zoals het bekende gezegde luidt, wegen die altijd het zwaarst. En daar zit je dan. Tot laat te leren, je ogen open te houden met tien kopjes koffie om de opdracht nog af te schrijven. Gisteren heb ik bijvoorbeeld samen met mijn groep de hele dag aan onze eindopdracht gezeten. Teksten doorlezen, veranderingen doorvoeren, printen, nog een keer printen. Uren heeft het gekost.
Aan het einde van de dag, om negen uur ’s avonds, kwam eindelijk onze verlossing. Opeens lag het er. Ons tijdschrift, het eindproduct waar we al negen weken geleden mee aan de slag zijn gegaan.
Onze flesjes water, frisdrank, koffie en thee lagen door het hele lokaal verspreid. De blaadjes stapelden zich op. ‘Er liggen een heleboel dode bomen hier’, riep een groepsgenoot van me nog uit. Toch maakte het me allemaal niks uit. Het was het waard, het harde werken was niet voor niks geweest.
Hoe heerlijk is dan het gevoel dat het af is? Dat het verslag/tijdschrift/onderzoek voor je ligt, klaar om ingeleverd te worden. Het is over. Geen stress meer, geen deadlines. Een heerlijk moment, waar ik eerlijk gezegd de hele periode al naar uit heb gekeken. Het moment waarop je niks meer hoeft. Vanaf dan kan je lekker achterover hangen en genieten van het gevoel dat je een topproduct hebt geleverd. Dat is het mooie lichtpuntje aan het einde van de tunnel, daar doen we het allemaal voor.
