Gisteren las ik op de Opinie & Debatpagina van de Volkskrant een artikel van Bernard van Praag, emeritus hoogleraar aan de UvA, over de bevolkingskrimp. Volgens hem nekt een komend kindertekort onze en de Europese enonomie. Het lijkt hem verstandig het verband tussen demografie en economie uit de taboesfeer te halen.
Ik vergelijk wel eens de eenkindpolitiek van China met de geen regelgeving in India. In veertig jaar tijd is de inwonersverhouding China : India = 4 : 1 veranderd in 1,3 : 1,2. Mede door die miljoenen Chinese studenten worden de westerse universiteiten overstroomd met Chinezen.
Ik pak twee onderdelen uit zijn betoog. "Er zijn gebieden in de wereld die 'te vol' worden (Nederland, Hong Kong, Singapore), terwijl andere gebieden nog ruimte genoeg hebben voor immigranten." En "…de 'kwaliteit' van de immigranten ligt vaak lager dan waar de Europese arbeidsmarkt behoefte aan heeft."
Het zijn hete hangijzers waar men niet makkelijk over praat, want we willen graag als een tolerante natie bestempeld worden. Maar ik denk dat Van Praag het goed ziet. We moeten immigratie in Europees verband zien. In Europa ligt het geboortecijfer onder de noodzakelijke 2,1 kind per vrouw. Dus vragen we onze vrouwelijke studenten of ze na hun studie minimaal twee kinderen willen baren.
