Het is zaterdagavond en ik ben in de Belgrado. Niet alleen de hoofdstad van Servië, maar ook de uitgaanshoofdstad in de Balkan. Honderden cafés en clubs, met een publiek variërend van rijke stinkerds die zich dedain gedragen tot boerenpummels. Er is voor iedereen wat. En waar eindig ik op zo’n avond?
"Natuurlijk," zegt Alex, een van de jongen waarbij ik verblijf in Belgrado. "Ik kan je meenemen naar een houseparty, acid, hiphop, drum&bass
en alle andere smaken, maar dat soort feestjes kun je overal beleven."
"Tja daar zit wat in," antwoord ik hem. "Maar wat gaan we dan doen?"
Nou, Alex heeft wel een goed idee: "We gaan naar een karaokebar!" "Een wat?" "Een Servische karaokebar
als je het leuk vindt." Na even nadenken besluit ik om in te stemmen.
Balkanmuziek vind ik niet onaardig om naar te luisteren, en deBalkanBeatz-feestjes in de Ekko zijn onvergetelijk. Dus dit zal ook wel een groot feest worden.
Twee vrienden van Alex pikken ons op. In een nieuwe gele Volkswagen scheuren we door de stad. Want zo gaat dat in Belgrado.
Iedereen gelooft dat hij de koning van de weg is. Rechts inhalen is net
zo gewoon als links. Hier geldt het recht van de sterkste (en de
gekste). Zo nu en dan wordt er wat naar een taxichauffeur geschreeuwd.
Ook de mensen van buiten de stad krijgen een aantal gezellige Servische
woorden naar hun hoofd gegooid.
Rond de karaokebar staan een aantal dure wagens. Op straat lopen
een drietal dames en een jongen, helemaal opgedoft. "Hier om de hoek
zit een van dehipste tenten van de stad," vertelt Alex. "Om daar binnen te komen moet je de juiste mensen kennen." Dat is dus niet onze bestemming.
Wij gaan de karaokebar binnen. In elke hoek hangen televisies en
mensen staan er naar te kijken. Op de schermen staan in witte Latijnse
letters de zangteksten geschreven. (Officieel gebruikt Servië Ћирилица,
maar veel wordt in beide alfabetten afgebeeld.) Een dame van een jaar
of dertig loopt door het publiek, en zingt het lied.
"Dat klinkt niet eens slecht," vertel ik Alex. "Ik had vooral
dronken mensen aan die microfoon verwacht." Maar ik trek te snel
conclusies volgens hem "Wacht maar, over een uurtje zijn de mensen
aangeschoten en dan klinkt het een stuk slechter."
En dat klopt. Na zelf een paar biertjes op te hebben durf ik ook wel
een woordje mee te zingen. De microfoon hou ik verre van mij, maar als
de teksten zo ingewikkeld zijn als "Gas, Gas" kan ik moeilijk mijn mond
houden. De hele tentgaat uit z’n dak op de Kroatische zangeres Severina.
Maar Kroatische muziek in Belgrado. In de jaren ’90 waren er een aantal verschrikkelijke oorlogen op de Balkan, waar etniciteit een grote rol speelde.
"Ach," zegt Alex
"We spreken eigenlijk allemaal dezelfde taal. Het is allemaal politiek,
die nationaliteiten." En politiek, daar houden de meeste mensen hier
niet van. Of de zanger nu uitKroatië, het Servische deel van Bosnië komt of Macedonië. Het zijn eigenlijk allemaal Serviërs, denken ze hier.
Die discussie durf ik niet aan te gaan. Niet dat Alex onredelijk
is, maar je weet maar nooit wie er mee staat te luisteren. En dan nog
het feit dat ik Nederlands ben, dat maakt mij al helemaal een gewild
slachtoffer. Wij zorgen er immers voor dat Servië maar niet mag
toetreden tot deEU.
Wijs hou ik mijn mond en zing ik vrolijk mee op ‘Gas Gas’.
