Overal heb je mensen zoals Poetin. Ze zijn op zoek naar macht en zijn bereid daar veel voor ‘in te nemen’, letterlijk en figuurlijk. Als ze eenmaal macht hebben, zijn ze moeilijk te stoppen. Dat komt doordat de tegenstanders in redelijkheid willen debatteren, maar dat heeft geen zin. Vaak gooit men de handdoek in de ring. Zo geschiedt het in landen met autocraten aan de macht. “Laat maar, zo lang het mij maar niet raakt” is vaak de redenatie.
Het zijn bluffers, die onwaarheden verkondigen. Soms hebben ze een beetje gelijk, maar ze zijn nooit bereid tot een compromis. Het zijn opportunisten, die vaak ver komen, zelfs met landjepik. Met Poetin valt niet te praten. Wie durft er met zo’n zelfde machtsvertoon tegenin te gaan? Het doet denken aan de strijd Kennedy – Chroetsjev om de raketten op Cuba. Maar Obama is minder bluffer dan Kennedy en Poetin weer meer dan Chroetsjev. En de Krim ligt verder van Amerika dan Cuba.
Een enkele keer heb je ook in het onderwijs zulke figuren. Alleen heb je hier nog de werking van de sociale controle (zoals vroeger op straat) en docenten denken dat zij het in de klas toch zelf uitmaken. Ledigheid (èn onverschilligheid) is (zijn) echter des duivels oorkussen(s), zodat verbeteringen achterwege blijven.
